Zaterdag 22 juli 2006

Zo, en daar zijn we dan weer. In ons eigen vertrouwde Nederland. Hoewel, met deze temperaturen denk je eerder aan een buitenland. Het is hier ook echt warm! We zaten vanmorgen in de keuken te ontbijten en de thee die door mijn mond naar binnen ging, liep er met dezelfde vaart tussen mijn schaarse borstharen weer uit!

Vrijdagmorgen om elf uur vertrokken we bepakt en bezakt weer uit de mooie Vendée voor een 930 km lange rit naar huis. En net als op de heenweg ging dat zeer voorspoedig. We hadden al besloten om Parijs te mijden, omdat de ANWB aangaf dat het daar weleens heel druk zou kunnen worden. Op advies van onze Spakenburgse buren op de camping alsmede Cees uit Houten hebben we de route Le Mans-Rouen-Amiens aangehouden. In kilometers gerekend iets langer, maar we konden nu in ieder geval goed blijven doorrijden.

Van tevoren hadden we tegen de kinderen gezegd dat we onderweg bij een McDonalds zouden aanleggen om te (avond)eten. Welnu, na een uurtje kwam het eerste M-bord al in zicht en Sam was vervolgens hoogst verontwaardigd dat we deze smulpapenvestiging links lieten liggen.

Maar wat is Frankrijk toch een groot land... Echt uren en uren rijden voordat je er door bent. Hoe vaak Bart en Sam hebben gevraagd of we al in België waren, ik weet het niet, maar met tien kom ik aardig in de buurt. Op de tolweg voorbij Le Mans werden we opgeschrikt door een dame die op de vluchtstrook met haar armen gebaarde om rustiger te rijden. Tien meter verder was haar man of vriend namelijk bezig om op de linkerbaan de resten van een fietsendrager met toebehoren op te ruimen... Levensgevaarlijk en hij had ook nog eens geen hesje aan .

Bij Amiens aangekomen werd het nog even spannend, want Ineke vond het wel een goed idee om de stad aan de noordkant te passeren en dan via een regionale weg richting tolweg A1 te gaan. Daarmee zouden we een flink stuk afsnijden, ik schat zelf een kilometer of dertig. En inderdaad, het pakte goed uit. Wat heet: Terwijl we op die regionale weg voorbij Albert reden doemde er in de verte opeens een McDonalds op! En dat om kwart over zes in de avond! Even waren we bang voor een fata morgana, maar nee, er kon echt worden gegeten en gedronken. Met een vol gevoel (ik neem nóóit meer een Big Tasty!) vervolgden we om zeven uur onze weg.

Om tien over acht passeerden we de Belgische grens. Even daarvoor had Ineke flink in de rats gezeten. Het was haar beurt om te rijden en op advies van mijn broer had ik haar de weg dwars door Lille laten nemen. Geen binnenweggetjes maar gewoon het verlengde van de A1 en dan daarna weer de snelweg oppikken. Alleen, in Lille was het nogal druk... Het ging goed, dus met ons huwelijk ook moet u maar denken.

Vlakbij Antwerpen stond een camper aan de kant. Politie erbij, een laken over een man of vrouw heen, een boot half van het dak stekend. Wat er gebeurd was weten we niet, maar het laat je niet los, zo'n beeld.

Om half elf reden we in het schemerdonker het erf op. Het is niet niks, elf uur in de auto met zijn achten, maar het is allemaal boven verwachting verlopen. Een pluim voor de kinderen! We kunnen terug zien op een heerlijke vakantie. Genoten van Gods schepping, gezond gebleven, mooi weer, fijne mensen ontmoet en weer veilig thuis gekomen. Alle reden om God te danken.