'High Five!' hoor je de hele dag. Op de radio dan. Radio 2. In blokjes van vijf komen de jaren 60, 70, 80, 90 en de Zero's voorbij. Eerst hoor je een kort jingletje met welke nummers precies. Hebben ze gepikt van Sky Radio als je 't mij vraagt. En dat alles onder het motto 'High Five, het ritme van 5 decennia popmuziek. Wie verzint er zoiets?

En het is tóch al wennen voor me. Meestal heb je aan het begin van het jaar dat opgetogen gevoel van Yes, we gaan er weer tegenaan! Maar niet dus. Voor mij is het grauw, ook al schijnt de zon. Het valt me zwaar dit nieuwe jaar. De dagen rijgen zich aaneen. Het is een saai, bloedeloos geheel.

Tussen Kerst en Oudjaar ging het nog wel. Toen had je de Top 2000. Dan weet je het gewoon. Even volhouden totdat de oliebollen op zijn en de Bohemian Rhapsody heeft geklonken. Daarna nog een dagje afkicken en dan, op 2 januari, gaat het weer los. Maar nu? Doffe, doffe ellende.

Want ik mis Tijd voor Twee. Nu al, na een paar dagen. En begrijp me goed hoor, het gaat me niet zozeer om Frits Spits. Dat hij op z'n 65ste van een welverdiend pensioen gaat genieten, prima. Totaal geen problemen mee. Dat Gijs Staverman zijn plaats inneemt, uitstekend. Ga gerust je gang. Nee, waar ik mee worstel is dat de dagen Tweespraakloos verlopen. Er is gewoon geen uitdaging meer! Of misschien moet ik wel zeggen, geen dagelijkse verslaving. En dat valt me zwaar.

Natuurlijk, ik heb de limericks. Die raderen draaien ook zonder tweespraak wel, maar toch. De impact die meer dan 15 jaar tweespraken bedenken heeft is groter dan je denkt. Het voelt als een leegte. Een gapend zwart gat tussen twaalf en twee. Ik voel me ontheemd. Gelukkig nieuwjaar? Hm, vergeet het maar...