Wie het bedenkt, geen idee. Ja, Ineke waarschijnlijk. Zij doet vrijwel altijd de boodschappen. Maar opeens ligt er een zak vol. Die verdwijnt in een mooie zilverkleurige pot met een glazen deksel. In de kast. Maar heel vaak ook eruit. Even een paar dropjes...

Snoep was in mijn jeugd geen probleem. Ik ben de jongste van acht kinderen en de arme tijd lag kennelijk al even achter ons. Want snoep was er altijd. Op vrijdagmiddag ging mijn moeder naar de markt in Katwijk en dan wist je dat de voorraden waren aangevuld. Dropstaafjes. Toffees. En drop. Muntdrop. Je kon me eronder begraven.

Er was niets lekkerder dan op zaterdagmorgen wakker worden, even naar de kast in de kamer lopen en dan een handje snoep mee terug naar bed. Een boek erbij, heerlijk! Wij hadden geen tv, dus vandaar. En zolang je de potten niet plunderde was er geen probleem. Mijn ouders waren streng, maar op snoepgebied kon het wat lijden. Ging het bij andere gezinnen achter slot en grendel, hier vertrouwde men op het gezonde verstand.

Nu was er ook nog niet veel kennis van E-nummers, ADHD, kleur-, geur- en smaakstoffen natuurlijk. Dat scheelt. Drukke kinderen? Zolang je bij anderen maar rustig was. En thuis kreeg je zonder problemen een klap voor je hoofd als je het te bont maakte. Gek hè, alsof vroeger alles veel simpeler was.

Bij ons in huis wordt ook flink gesnoept. Zakgeld verdwijnt voor het grootste gedeelte in lekkere dingen. Daar heb ik geen onderzoek naar gedaan. Dat is mijn ervaring. En ik denk te weten van wie ze het hebben. Maar zo gek op drop als ik? Nee, dat zijn ze volgens mij niet.

Ik heb alweer een week last van mijn keel. En de pot is opnieuw vol. Muntdrop. Werkt echt verlichtend joh... Ik ga er nog even een paar pakken. Keelpijn gaat er niet van over, dat weet ik intussen wel. Maar op de een of andere manier wordt het toch minder erg om verkouden te zijn.