Als ik om half zeven de slaapkamerdeur zachtjes achter me sluit, Ineke slaapt nog, spits ik mijn oren. Hm, alles is stil boven. Dat klopt niet. Is Klaas al weg misschien? En waar is Rik? En Bart, door zijn wekker heen geslapen zeker? Eerst maar even naar het toilet. De nood is hoog.

Terwijl ik in het donker mijn ding doe gaat er opeens een lampje branden. Natuurlijk! de voorjaarsvakantie is weer voorbij. De jongens kunnen uitslapen. Tenminste, ze hoeven niet zo heel vroeg uit bed. Geen orchideeën die geoogst hoeven worden. Geen loonbedrijf dat je met lieslaarzen in de sloot laat staan of waar je matten moet naaien. Geen rolletjes afgehaald of onkruid gewied. Er wordt deze week weer gewoon geleerd in plaats van geld verdiend.

Dat was vorige week inderdaad wel anders. Kom je met een volle blaas uit bed stapt er net een ander de wc in. Denk je even rustig je brood klaar te maken aan het aanrecht, hebben ze je plekje ingepikt. En waar je anders in alle rust de door de fysiotherapeut voorgeschreven oefeningen kunt doen, daar staat er nu een opgeschoten puber meewarig naar je te kijken. 'Gek' lees je in zijn ogen...

Maar ik klaag niet. Stiekem ben ik er wel trots op. Natuurlijk, ze komen echt niet fluitend en zingend uit hun bed. En ze doen het ook niet alleen maar omdat ze er zoveel plezier in hebben, in werken. Het grootste deel van de motivatie zit ongetwijfeld in de harde pecunia die ze na een week werken in ontvangst kunnen nemen. Maar ze dóen het. En ze hebben er ook nog lol in. Meestal.

Maar toch ben ik blij dat de voorjaarsvakantie weer verleden tijd is. Dat de wc 's morgens gewoon weer van mij is. En het aanrecht. En de keukenvloer. Geen blikken die verraden dat ze pa nu toch echt oud vinden worden. Het voelt haast als vakantie.