Zaterdag 5 augustus 2006

Eindelijk was het dan zover: Het Amsterdam Tournament in de Arena. Met als affiche de clubs Manchester United, Porto, Internazionale en Ajax zelf. Weken geleden hadden Job en Klaas me al warm proberen te maken voor dit treffen. Om er onder uit te komen (ik heb een hekel aan vriendschappelijk voetbal) zei ik hen toen dat ik ze best wilde rijden, maar dat zij dan de kaartjes voor hun rekening moesten nemen. Succes verzekerd, dacht ik bij mezelf, die 81 euro voor drie kaartjes is hen vast te gortig. Maar wie schetst mijn verbazing: nog diezelfde dag waren de kaartjes besteld en afgehaald bij de plaatselijke Ticketverkoper... Ze hadden alvast maar een voorschot genomen op het geld dat ze in de zomervakantie zouden gaan verdienen.
Ineke had wel medelijden met ze dat ze daar dan zoveel geld aan kwijt zouden zijn. Ik niet. Als ze zo gemakkelijk geld uitgeven, en dat doen ze, dan profiteeer ik daar graag van mee.

Vrijdagmiddag om half vier dus op naar Amsterdam. Bij het stadion aangekomen hebben we eerst eens een rondje om het immense gebouw gelopen. Een patatje met toebehoren gekocht bij de Febo en daarna het stadion in. Daar werd ik overvallen door duizeligheid. Misschien ligt het aan mij maar de ruimte en wijdsheid van zo'n stadion zorgt ervoor dat mijn ogen en hersens het beeld niet direct kunnen plaatsen. Twee jaar geleden had ik het in de Kuip ook al en moest ik ook een half uur wennen.

Druk zou het niet worden deze avond. Ik schat dat er een ruime twintigduizend toeschouwers waren. Tja, wie gaat er nu ook naar zulke wedstrijden kijken... Manchester United had trouwens nog een heel stel fans meegenomen. En zingen dat ze deden! Schitterend, daar heb ik echt van genoten. het werd helemaal leuk toen er in de pauze tussen twee wedstrijden een optreden was van Quincy, een Amsterdamse zanger. Na een liedje van Robbie Williams ging hij verder met You'll never walk alone. Een voetbalstadionlied pur sang zult u denken. Zeker. Maar niet in een stadion waar honderden Manchester Unitedfans zitten! Het is namelijk hét clublied van Liverpool, de grote concurrent van de Mancunians. Vier minuten lang was er een striemend fluitconcert te horen en klonken er Engelse vierletterwoorden gelardeerd met daarbij horende gebarentaal. Toen Quincy klaar was en naar de zijlijn liep hoorde je hem zeggen: 'O, dat zijn natuurlijk Manchester fans...' De slimmerik.

Klaas had ondertussen de avond van zijn leven. Met een bazooka werden er t-shirts het publiek in geschoten. Hij kon er net een onder de handen van een vrouw weggrissen. Omdat het een L is en dus veel te groot, zit ik in deze trofee achter de pc. De kleur is zwart en achterop staan de emblemen van de deelnemende clubs en reclame voor hoofdsponsor LG. Datzelfde LG (zeg maar een concurrent van Philips) liet ook met een zeppelin balletjes met een nummer in het publiek vallen waarmee een plasma-tv kon worden gewonnen. Ach ja, vriendschappelijk voetbal, ik zei het al. Je moet toch ergens de toeschouwers mee vermaken. Vermaken deed het publiek zichzelf ook. Van uitgereikt reclamemateriaal, vooral de kartonnen klappers doen het tegenwoordig goed, werden vliegtuigjes gevouwen en het was de kunst om die vervolgens via een lange glijvlucht op het veld te laten landen. Een van de eerste leek net over de reclameborden heen te zweven maar een bocht van 180 graden gooide roet in het eten. Een duizendkelig oooooh liet horen waar iedereen op dat moment naar keek. Een volgend exemplaar ging er ruim over heen, landde op de rand van de zestienmeter en werd gevierd als was het een winnend doelpunt in de finale van de Champions League! Het was het hoogtepunt van de avond.

Over het voetbal kan ik kort zijn: Wayne Rooney kreeg weer eens een rode kaart, Van der Sar kreeg open doekjes, Jaap Stam, toch een voormalig PSV'er, is nu al in het hart van de Ajaxfans gesloten en Edward van Cuilenborg van SBS6 vond de wedstrijden net zo aantrekkelijk als ik (aan zijn geïnteresserdheid in de hoek van het veld af te zien).

Om tien minuten na middernacht waren we weer thuis. Een ervaring rijker. Geen illusie armer. Die hadden we ons niet gemaakt.