Het is weer op de dertiende. De vorige keer ook. Nu 13 maart. Gelukkig niet op een vrijdag. Stel je voor. Dat is de goden verzoeken. Weer heb ik een paar uur rondgereden in Rotterdam. Wel korter dan de vorige keer. Ruim twee uur nu. En om 11.40 uur klinkt het signaal: 'De kandidaten voor het rijexamen kunnen zich melden in Zaal A.'

Met lood in mijn schoenen ga ik de trap op. Tafel 10 moet ik hebben. En beneden had ik al op het scherm zien staan dat ik opnieuw Geluk heb. 'Dat is mooi werk.' zei Ron, m'n rijinstructeur. Ik durfde niet te vragen waarom. Ik dacht alleen maar: 'Hij zal me toch niet opnieuw laten zakken?' Een laatste raadgeving: 'En denk erom, bij twijfel altijd wachten! Laat die andere auto of die fietser maar voorgaan!'

Hij herkende me uiteraard. Stelde weer wat vragen over de theorie. 'Hoe hoog is de aanhanger?' 'Waar meet je dat?' En ik legde hem uit dat de vorige keer best een knauw had gegeven in mijn zelfvertrouwen. Wat hij daar aan kon doen, vroeg hij. Ja, dat wist ik wel natuurlijk, maar dat zei ik niet. 'Ik zal het toch zelf moeten doen,' zei ik. Daar was hij het helemaal mee eens.

Als laatsten gingen we naar de auto. De ogentest op de parkeerplaats. Het aankoppelen van de aanhanger. Het wegrijden en de oploopremtest. En toen de weg op. Richting Schiebroek. Rotondes, voorsorteren om linksaf te slaan, rechtsaf een woonwijk in. Straatje keren met aanhanger. En spiegels kijken. Man man, wat heb ik in de spiegels zitten kijken. Ik wist beter wat er achter me gebeurde dan voor me. 'Juist, zo doe je het goed!' Jaja, nog complimenten geven ook.

En dan bij terugkomst toch weer die twijfel. Zou het goed genoeg zijn? Is die examinator niet toevallig met ruzie van huis gegaan en haalt hij nu zijn gram? 'Ja-a Kees,' klinkt het als we weer boven zijn. De moed zakt me alweer in de schoenen. 'Je bent geslaagd!' Ik zou opgelucht moeten zijn maar liever gaf ik hem een knal voor z'n kop. Rijexaminatoren. Ze hebben macht en niet iedereen gaat daar op een fijne manier mee om.

Maar goed, ik mag de weg op met een caravan. Niet omdat ik nu opeens een veel betere chauffeur ben dan vorig jaar. Nee, omdat ik in een half uur een kunstje heb laten zien. En de jury vond het goed genoeg. Nu wel. Hoera. Maar de blijdschap moet nog komen.