Zoals gewoonlijk kwam op woensdag de streekkrant met natuurlijk een pakket aanlokkelijke reclamefolders binnen. Overal is het opruiming en met dat slechte weer gaat men graag iets kopen om van allerlei ongenoegen af te komen.
Tja, 't is naar maar waar, ik schaam me, maar zo is dus ook mijn moeder. Er zat namelijk ook een folder van de Intratuin bij. Op de voorkant stond geschreven in mooie roze letters “Shop voor bijna nop”. Het is nopruiming bij het tuincentrum. Alles gaat bijna voor noppes over de toonbank! En daar houd mijn moeder wel van.

Dus donderdagmiddag, het was zeer druilerig weer, stond ons niets anders te doen dan toch maar eens een bezoekje te brengen aan die nopruimingsactie. Je moet er tenslotte als de kippen bij zijn, als er voor noppes iets te halen valt. Misschien konden we direct wel een cadeau voor papa z’n verjaardag kopen, meestal een cadeau wat mama graag wil hebben, want papa is een tevreden mens die nooit iets te wensen heeft.

We sprongen in de auto, mama, Marjan, Rik en ik, richting Pijnacker. En zo te zien waren we niet de enige die op dit idee waren gekomen, overigens echt Hollands. Karren vol struiken, tuinsets, lampen, planten, kippenhokken en noem maar op, werden weggesleept. Het is echt voor noppes, dacht ik bij mezelf en tja, wat worden die grote mensen daar hebberig van! Ze gaan volgens mij allemaal dingen kopen die ze helemaal niet nodig hebben! Afijn, ik zal u eerlijk vertellen, het viel met mijn mama best mee. Ze kocht wat grind en zuurstofplantjes voor Jansen en Jansen, onze goudvissen, krijgen ze weer wat extra lucht. Twee rozen schilderwerkjes voor aan de muur in de wc, past zo leuk bij de rozen toilet bril, gelukkig zonder doornen! En nog wat van die onzin. Maar helaas bij de kassa viel het wel een beetje tegen want het ging natuurlijk niet voor noppes over de toonbank. Maar mijn mama zag de wereld weer van de zonnige kant en haar zinnen waren geblust, daar ging het tenslotte om...

We stapten weer in de auto om huiswaarts te gaan en helaas, mama was opgeknapt maar het weer niet. Tja, en wat er toen gebeurde? Dat durf ik bijna niet te vertellen! De stemming was opperbest, tot……… er op het stoepje langs de weg een donker, lichtblauw, meneeragent opdook. Al druk telefonerend keek hij ons na. Mama siste nog, naar Marjan en mij “gordels om”. Ik rukte uit alle macht aan mijn gordel, probeerde zo onzichtbaar mogelijk mijn gordel om te doen, mijn armen wiekten door de auto en ik raakte verstrikt door dat ellendige ding en verstikt van al mijn zenuwen. Wat ik ook probeerde het ding ging niet vast. En helaas u raadt het al, honderd meter verderop, werden we naar de kant gezwaaid. Door nog meer van die blauwe pakken. De mevrouw agent die voor mijn raampje verscheen, keek met haar bijpassende mooie blauwe ogen onderzoekend door de auto. Ik wilde wel onder de bank kruipen, ik ben nog nooit zo bang geweest. Ik zat als een rat in de val en kon nergens heen.

Mama liet het bijrijdersraampje zakken en wachtte rustig af wat mevrouw agent te vertellen had. Daar konden we natuurlijk wel naar raden. Dus nam mama toch maar zelf het woord en zei; “Tja,  Rik de jongeman achter mij en ik hebben de gordel netjes om, maar deze twee schatjes niet en dat gaat ze een flinke prent kostten” Mama draaide zich om en preekte vervolgens verder “Jullie weten het, als je je gordel niet om hebt, is de boete voor je eigen rekening”. Tja, en daar zat ik dan met een benepen hartje, want het probleem is, waar haal ik dat geld vandaan? Straks draai ik de bak nog in! De agente begon wat begrijpender naar mij te kijken en vroeg: “Weet je wat dat kost? Vijfenzeventig euro, mijnheer” en tegen Marjan: “Hondervijftig in totaal”. Angstig fluisterde ik met grote verdrietige ogen: ”Maar ik heb geen geld...” Waarop ze tot mijn grote verbazing reageerde: “Goede reis, gordels voortaan altijd om, ik wens u nog een fijne middag”. Mama startte de auto en ik haalde opgelucht adem en mijn hartje kreeg z’n normale ritme weer terug. Tjonge heb ik even mazzel gehad, een dikke prent aan mijn broekje gelapt!? Maar gelukkig kostte mij het noppes. Ik vroeg nog aan mama; “Doet die mevrouw agente misschien ook aan nopruiming?” U begrijpt wel, ik doe voortaan netjes die akelige gordel toch maar om.