Ik rijd onder het viaduct bij Stadion Galgenwaard door.
'Hier links hoor!' klinkt het naast me.
'Nee,' lach ik, 'we gaan rechtdoor.'
'Maar waar naartoe dan?'
'Dat ziet u zo wel. Verrassing.'

We hadden het een paar weken geleden al afgesproken. Mijn moeder moest naar het ziekenhuis om een MRI-scan te maken van haar rug. Ze bleef steeds zo'n last houden van pijn in haar bovenbeen. Wat kon dat toch zijn? Pijnstillers hielpen niet. Verder onderzoek bleek nodig.

En dus ging ze 's avonds voor een scan en de andere ochtend voor de uitslag. De ene keer een dochter mee, de andere keer een zoon. En zo stond ik op donderdagmorgen om kwart over tien bij haar voor de deur. 'Kon het wel met je werk?' Natuurlijk kon dat. Werken is plannen. Zelfs in de week voor Moederdag.

Gerustgesteld verlaten we anderhalf uur later het ziekenhuis weer. Het kan een beknelde zenuw zijn, maar zeker is dat nog niet. De pijnpoli zal met een verdovingsinjectie duidelijkheid geven. Maar het is in ieder geval niet iets ernstigs. En daar zat ze toch best een beetje over in. 'Als ik maar weer zonder pijn op de fiets kan stappen, dan ben ik al blij.' Ja, want ze wordt in juli pas 87. Stel je voor dat je dan niet meer op de fiets je boodschappen kan gaan doen.

Vijf minuutjes later rijd ik de parkeerplaats op bij Auberge Het Oude Tolhuys. Bijna twaalf uur. Een mooie tijd om te lunchen. Even later zitten we aan de aspergesoep. En ook de twee bruine sneetjes brood met twee kroketten laat ze zich goed smaken. Even niet denken aan ons gewicht. Het kan nog, dus we doen het. Soms moet je gewoon maar genieten van wat lekker is.

Thuisgekomen vraagt Ineke of ik nog een bos bloemen had gekocht voor haar. Voor Moederdag. 'Nee,' zeg ik, 'maar volgens mij was ze hier veel blijer mee.' En zo is het. Even samen uit eten is heerlijk. Een cadeau op zich. Ik weet nu dat ik het van niemand vreemd heb.