Voorzichtig kijk ik om het gordijn. Daar ligt hij, blote bast, vriendin naast hem op een krukje en slangetjes die onder de deken uitkomen. Hij lacht voorzichtigjes naar me. 'Hallo pap,' klinkt het afwachtend. Ik voel een brok in mijn keel. Waarom moet dit nu net hem weer overkomen?

Ik buig me over hem heen en knuffel hem. We houden ons maar niet goed voor elkaar. Is niet nodig. Verdorie, hij is nog aan het revalideren van de kruisbandoperatie in mei en nu dít weer. Een brommerongeluk waarbij zijn andere knie in de kreukels raakte. Een gebroken knieschijf en een gebroken bovenbeen. Daar gaan we weer!

Ik hoor hem vertellen hoe het gebeurd is en zie het voor me. Hoe hij op die flauwe bocht af ging. 'Ik reed echt niet hard pap...' Een tegemoetkomende auto waardoor hij de bocht wat wijder moest nemen. Maar net daar stond een brugleuning. En die raakte hij met zijn rechterknie. Z'n goeie. Tak-tak-tak. Hij bleef overeind maar voelde dat het foute boel was. En een blik naar beneden bevestigde dat. Een heel groot gat op een plaats waar het niet hoorde. En dan die gedachte: Dit kan toch niet waar zijn?

Maar dat was het wel. Ik zie voor mijn geestesoog hoe hij twintig meter verderop stopte en voorzichtig zichzelf op de grond liet zakken. Hard naar een automobilist riep om te stoppen. Het wachten vervolgens op de ambulance. De pijn. De verdoving van het infuus. En nog steeds die gedachte: Het kan toch niet echt waar zijn? Dit moet een droom zijn... Maar intussen weet Ineke dat het echt is. Die bellende ambulancebroeder is echter dan echt.

En dan toch ook de nuchterheid daarna tijdens de rit naar het ziekenhuis. Whatsappen naar school dat hij niet komt. Naar z'n baas voor de zaterdag die hij net thuis nog had gevraagd of er werk was. 'Laat maar zitten Willem, ik heb een ongeluk gehad en lig nu in de ambulance.' De moeder van z'n vriendin opbellend dat er iets ergs is gebeurd.

En ook z'n humor werkt nog. 'Tjongejonge, kan ik een keer in een ambulance liggen, komen jullie met een Volkswagen in plaats van een vette Chevrolet!' De broeder durft meteen wel te vragen of hij een foto van de knie mag nemen voor de opleiding. 'Want zoiets heb ik echt nog nooit gezien...' Heel fijn.

Maar eenmaal in het ziekenhuis wordt het anders. Er moet flink geopereerd worden om alles weer aan elkaar te krijgen. Een narcose. Wakker worden met gips om je been van je enkel tot boven je knie. Een drainbuisje. Infuus met morfine. Daar lig je dan. Weer. Dat wordt weer wekenlang revalideren. En waarom? Waarom ik weer? Shit!

Ik kan hem geen antwoord geven. Ik weet het niet. En samen huilen we maar even. Eerst maar de komende dagen doorkomen. Maandag misschien weer naar huis. En later zien we wel weer. Dag voor dag. Het enige wat ik weet is dat je door zulke gebeurtenissen je nog meer bewust wordt van je liefde voor je kinderen. Maar dat kost hem wel heel veel pijn.