Vroeger dacht ik altijd: Kom op, stel je niet aan. Moet je daar nu zo'n drukte van maken? Het is maar voor één dag! Gewoon rustig blijven ademhalen, dan komt alles wel goed. Jaja... Maar nu weet ik zelf wat het is. Tjongejonge. Dat valt nog niet mee. Als je dochter gaat trouwen, bedoel ik.

Hoeveel moeite het kostte om geschikte kleding voor de bruiloft te krijgen is elders al te lezen. Gelukkig is alles toch nog goed gekomen. Dat wordt echt een plaatje hoor, die gezinsfoto. Reken maar. Het zal mij benieuwen of de bruidegom daar overheen gaat qua kleding.

Maar met kleding alleen is het niet klaar. Want het gebruik wil dat er vanuit het huis van de bruid wordt getrouwd. En dus heerst er hier al weken een soort van koorts, vooral bij Ineke dan, zeg ik er eerlijk bij. Want alles moet er natuurlijk spic en span uitzien. Van witte harten in de boom tot aan witte bolchrysanten naast de rode loper. Een rode loper! Kun je nagaan hoe blij wij zijn met onze aanstaande schoonzoon.

Maar behalve de tierelantijntjes en versieringen dient ook het huis zelf aan kant te zijn. De tuin netjes, het straatwerk geveegd en onkruidvrij, de schuur geverfd (!) en last but not least, de dakrand schoongemaakt. En ja, dan kom ik in beeld. Want dat is toch wel zo'n ongelooflijke bereklus... Geloof me, een groot huis is leuk, maar op zulke momenten niet hoor. Dan verlang ik terug naar ons hoekhuis aan de Noorderkroon.

En dus gingen we vandaag aan de slag. Boenen, schrobben en schoonspuiten. En Ineke achter mij aan om de ramen weer te zemen. Want, roepen we tegen iedereen die langs komt, Marjan gaat trouwen, dus dan moet het er netjes uitzien! En vooral vrolijk erbij lachen uiteraard.

Ik betrapte me zelfs op de gedachte dat ik blij ben dat ik maar één dochter heb. Toen moest ik wel even grinniken. Ik ken er namelijk die hebben er vijf. Daar ben je toch mooi klaar mee...