Hoe het voelt om je enige dochter weg te geven aan de man van haar leven? Het is een vraag, veelvuldig gesteld, waar je van tevoren een antwoord op bedenkt, maar de werkelijkheid is vele malen mooier. Het is zó apart. Het is zó bijzonder. Ik moet echt zoeken naar woorden om het te kunnen beschrijven. Hier een poging.

Iedereen herkent het wel. Als je op een bruiloft met twee families bij elkaar komt. Vrienden erbij. Even wennen. Even de kat uit de boom kijken. Je wisselt wat beleefdheden uit. Eet een broodje. Drinkt wat koffie of thee. En je wacht. Op het bruidspaar. Want dat is er al vroeg op uitgetrokken om foto's te maken. Diep in Rotterdam op het schip de Rotterdam. Met een prachtige Ford Mustang Shelby. Een plaatje.

Een plaatje, dat zijn Marco en Marjan ook op deze dag. Wát een prachtig stel! De ohs en ahs zijn niet van de lucht als ze even na twaalven arriveren. Nu kan het feest echt beginnen! En die vreugde wordt nog verhoogd als we tegen enen bij het gemeentehuis van Lansingerland aankomen. Daar staat namelijk groep 3 van Het Kompas de juf en haar aanstaande echtgenoot op te wachten met prachtig versierde bogen.

Het is passen en meten om iedereen een plaats te geven in de trouwzaal, maar het lukt. En de trouwambtenaar doet het voortreffelijk. Ook de kinderen van de klas weet ze erbij te betrekken. Echt heel goed! En ja, hoe het voelt om een handtekening onder de trouwacte van je dochter te zetten? Ik weet het niet. Volgens mij ben ik er niet helemaal bij. Ik heb alleen maar oog voor die stralende twee.

Want stralen doen ze. Bij het aansnijden van de bruidstaart. Bij het maken van de foto's daarna. Zelfs bij het uurtje bowlen in Lommerrijk. Twee mensen die bij elkaar horen, dat is ook aan de buitenkant te zien. En dat je dan lekker samen gaat eten, ach, dat hoort erbij, maar je weet dat het daar niet om gaat. Het is bijvangst ;-) Maar wel lekker. Zeker.

En dan de kerkdienst. Toch weer een heel speciaal moment. Marco die door zijn moeder naar binnen wordt gebracht. Die twee hebben iets heel speciaals, dat voel je. En daarachteraan dan de bruid. Aan de arm van haar vader. Ik. 'Rustiger lopen...' fluister ik als we de hal uitkomen. Ja, want ik heb maar één dochter weg te geven, dus dan wil ik er ook van genieten... En zo schrijden we door het gangpad. Ik voel me de koning te rijk. Wát een prachtige bruid loopt hier naast me. En bij haar bruidegom aangekomen geef ik haar hand over in de zijne. 'Gods zegen Marco, zorg goed voor haar.' Slik.

Dan volgt een prachtige trouwdienst waarin het gaat over de liefde van Jezus Christus die zichtbaar mag worden in de levens van mensen. En opnieuw het aan elkaar beloven van trouw, er voor elkaar zijn. Hoe mooi is het toch als je je huwelijk wilt beginnen samen met God. Een teken van afhankelijkheid. Wij mensen kunnen zomaar vallen. Vader, reik ons Uw hand en houdt ons overeind!

En dan is het tijd voor feest. Zoveel mensen die komen feliciteren. Gelukwensen voor de toekomst. En nu straalt niet alleen het bruidspaar, maar ook hun ouders. Wat zijn we trots! En aan iedereen die het maar horen wil vertellen we hoe bijzonder deze dag is. Hoe geweldig. Hoe blij we zijn, met en voor Marco en Marjan.

Het wordt laat die avond. Zoals het hoort. Een feest moet gevierd worden. Een geweldig feest, niet in het minst door alles wat door de ceremoniemeesters en de beide moeders Lenie en Ineke is bedacht en geregeld. Bloemen, ballonnen, harten in bomen, potchrysanten, een rode loper, de kinderen bij het gemeentehuis, de twee duiven die door het bruidspaar worden losgelaten en al die andere dingen, alles valt precies op z'n plek. Echt een perfecte dag.

Dus ja, hoe voelt een vader die zijn enige dochter weggeeft zich op zo'n dag? Laat ik het zo zeggen: Intens blij en ontzettend dankbaar. Trots ook op een dochter die haar eigen weg heeft gezocht en gevonden. En heel gelukkig met de man die haar daarbij vergezelt. Vandaar ook dat ik met mijn hele hart dit lied kon zingen tijdens het feest. Omdat ik blij ben met Marjan én met Marco.