Jarig |
vrijdag 01 september 2006 | |
Vrijdag 1 september 2006 Veertig. 40. Vier keer tien. Acht keer vijf. Een 4 en een 0. Tja, het is echt zo... Veertig jaar geleden werd mij het leven geschonken op de eerste september van het jaar onzes Heeren 1966. Wat een heuglijke dag. Zo heuglijk, dat die dag tot op de dag van vandaag wordt gevierd met gebak en cadeautjes. Slingers met het getal 40 erop sieren de kamer van wand tot wand. Ballonnen met dezelfde tekst hangen aan de lampen. Zelfs buiten doen hartvormige ballonnen kond van deze gebeurtenis. Rik heeft de skelter met aanhangwagen bijna óp de Albert van 't Hartweg geparkeerd. Ook hierop staat te lezen dat er een verjaardag plaatsvindt op nummer 25... Wat een feest. Ook de mailbox laat van zich horen. Door een afzender wordt ik welkom geheten in de 'club van veertigers' en van een ander krijg ik een prachtige e-card van Escher. Daarvoor was ik al getrakteerd door onze medewerkers op een dinerbon en als klap op de vuurpijl geeft Ineke me net kaartjes voor de musical Rembrandt van Rijn in Carré! Het heeft wel z'n voordelen, zo'n mijlpaal. En dan moeten de cadeau's van de kinderen nog komen... De eerste gelukwensen werden me vannacht om kwart over twaalf al toebedeeld. Gisteren was namelijk de dag dat neef Arjen in het huwelijk trad met Wietske Steffens. Geen oliebollen dus op mijn oudejaarsavond maar een exquise diner in het voortreffelijke restaurant Het Witte Paard te Nootdorp. Om even reclame te maken: Bent u binnenkort of over enige tijd toe aan een feestje en zoekt u een uitspanning waar u dit met de uwen kunt vieren, ga naar Het Witte Paard. Langs de A12 gelegen en dus prima bereikbaar en ze verzorgen alles perfect. Maar goed, om even over twaalven meende dochter Marjan ceremoniemeester Jan even te moeten influisteren dat haar vader zojuist verjaard was. Een 'Lang zal-die leven' uit volle borst viel mij ten deel. Waarvoor ook van deze plaats mijn hartelijke dank. Het was echt een mooie dag gisteren, ondanks het regenachtige weer. Genoten van de verschillende optredens waarbij het bruidspaar in het zonnetje gezet dan wel in de boot werd genomen. Vermeldenswaard wat mij betreft was het optreden van de familie Steffens waarbij de vele helpers bij het opknappen van het huis van Arjen en Wietske werden genoemd. Dat ging zo, op de wijs van een rapliedje: Hoeveel moeten er nog komen? En uiteraard moesten Ineke en ik ook ons steentje bijdragen. Je hebt van die mensen die kunnen gewoon hun mond niet houden... We gebruikten de melodie van 'Passie' een lied van de Belgische groep Clouseau. Als u hier klikt, dan kunt u meezingen met de onderstaande tekst: We zien ze buiten, fietsend in de wind. |