Wie kan zich niet dat ongemakkelijke gevoel voor de geest halen? Dat je verkering hebt en al een tijdje bij haar (of zijn) ouders over de vloer komt. Zij heeft het steeds over papa en mama als ze haar ouders aanspreekt. Maar jij? 'Ehm, meneer...' Of 'Moeder van ...' Hm. Nee, dat valt nog niet mee.

En ik heb het nog steeds. Al jaren getrouwd maar nog altijd die latent aanwezige twijfel. Volg ik Ineke en noem ik ze papa en mama? Ja doei... Dat past niet bij mij. Ik had het tegen mijn eigen ouders altijd over pa en ma. Dan klinkt papa en mama toch heel anders. Kinderlijker. Bovendien, als mijn schoonvader me opbelt dan zegt hij gewoon 'Met Klaas.' En als ik niet direct antwoord volgt er een half lachje en 'Je schoonvader'. Alsof ik dat niet meteen door had.

Ik weet nog wel, het is al weer jaren geleden, dat er een vertegenwoordiger bij ons op de tuin kwam die vertelde dat zijn schoonzoon hem gewoon bij z'n voornaam noemde. Ben. Nou... Dat vond ik toch gék! Dat doe je toch niet? Is er dan helemaal geen eerbied meer voor schoonouders? Nooit van m'n leven!

Nu mijn eigen kinderen ouder worden merk ik de verandering. Het is altijd papa geweest. Bart, vandaag jarig, heeft het graag over vaders. Ook goed. Maar ze plachten me ook weleens bij m'n voornaam te noemen. Voor de gein. Om te shockeren soms. En het levert ze dan weer een reprimande op van hun moeder. 'Hallo, het is je vriendje niet!' Maar niet van mij. Ik laat het gebeuren. Want wat is er eigenlijk mis met je naam?

Ik vergelijk het weleens met bijbelse figuren. Ooit Abraham niet bij z'n voornaam genoemd? David? Dat was nog wel een koning! Zelfs Jezus noem je bij zijn naam. Als dat geen voorbeeld is... En de lijst is ver uit te breiden met Wilhelmina, Juliana, Beatrix, Willem-Alexander, Maxima en noem maar op. Respect hebben voor iemand betekent toch niet dat je de voornaam niet meer gebruikt?

Afgelopen week. Een foto via Whatsapp. De vriendin van Klaas, Edith, had een nieuwe mobiel. Ze maakte er een foto van. Op het scherm stond 'Verzenden naar Pa Klaas'. Pa Klaas. Zo word ik dus genoemd door een aanstaande schoondochter. Pa Klaas. Dat moet je toch niet willen? Nee, noem mij dan maar gewoon Kees. Die naam hebben mijn ouders niet voor niets bedacht. En als ze zich er lekker bij voelen maken ze er maar papa van. Mij best. Maar doe verder niet moeilijk. Mijn naam is Kees.

Wat ik me opeens afvraag hè, zou Kees in het Frans Charlie zijn?