Dokters en dominees, iedereen heeft er wel een mening over. De een loopt er mee weg, de ander kan hem wel schieten. Het is maar net welke ervaring je hebt met de betreffende persoon. Ze hebben hun vrienden, maar ook hun vijanden. En datzelfde zal gelden voor andere beroepsgroepen. Wat voor de een goed is, hoeft dat niet te zijn voor de ander. En zo houden ze allemaal werk.

Ik ben daar redelijk nuchter in, denk ik. Ook na een slechte ervaring wil ik iemand nog best een tweede kans geven. Want fouten maken we allemaal. Het gaat vooral om de vraag hoe je met je fouten omgaat. Je kunt een eikel zijn, maar toch leren, even vrij vertaald naar een liedje van Racoon. Een dokter is soms ook gewoon chagrijnig omdat het thuis niet lekker gaat bijvoorbeeld. En dus stap je niet direct naar een ander als hij je niet zo fijngevoelig benaderd. Maar stel je voor hè...

Stel je voor dat je in december 2011 tijdens een voetbaltraining door je knie heen gaat. Je springt over het been van een teamgenoot heen, komt neer en je voelt meteen dat het fout is. Je ouders moeten je op komen halen. In het ziekenhuis worden röntgenfoto's gemaakt, een MRI-scan en je gaat op gesprek bij een orthopeed aldaar. Die vertelt je dat je drie maanden fysiotherapie moet volgen. Dan is alles weer in orde.

Maar een jaar later, in februari 2013, stel je nog steeds even voor hè, stap je van je fiets, en je dondert in een keer op de grond. Je meniscus blijkt gescheurd en uit foto's blijkt dat ook je voorste kruisband het begeven heeft. Foto's? Maar wacht even, die foto's zijn helemaal nog niet gemaakt! Ja, ruim een jaar geleden, na die voetbaltraining. Dus uit díe foto's blijkt dat je kruisband gescheurd is? Nee joh...

Stel je voor hè, dat je daarna een nieuwe kruisband krijgt, negen maanden revalideert maar in maart 2014 wéér door die vermaledijde knie heen gaat als je wat ongelukkig van een brommer afspringt. En dan je orthopeed weer onder ogen moeten komen. 'Ga nou eens wat voorzichtiger doen man!' Voel jij je even lekker ongemakkelijk? Kun je het je indenken? En weer moet er een nieuwe kruisband in. 'Maar dit kunnen we niet blijven doen hoor!' Nee meneer, zeg je bedremmeld.

Nou, probeer je maar niet voor te stellen hoe het voelt als je dan een paar maanden later je andere knie ook haast aan gort rijdt. Wat je dan allemaal over je heen krijgt. Maar goed, erger is haast nog dat daarna blijkt dat die tweede kruisband te los blijkt te zitten. Hoe kan dat nou weer! Wéér een operatie straks?

Maar dan komt de aap uit de mouw. Blijkt een second opinionarts tot de conclusie te komen dat je niet alleen een te losse voorste kruisband hebt, nee, de buitenknieband is niet te vinden! Wat zegt u? 'Er zit geen buitenknieband.' Maar die foto's en MRI's dan? 'Daar zie ik hem ook niet op.' Wat? Dus misschien zijn al die problemen met die scheurende kruisbanden daar wel aan te wijten? 'Dat is heel goed mogelijk. De knie is heel instabiel zo.'

Kun je je voorstellen dat wij het op dit moment even gehad hebben met orthopeden? Wie moeten we nu nog geloven? En het zal jouw knie maar zijn. Geen wonder dat je ze dan prutsers noemt.