'Zo, ben je verkouden?' Ik hoor het meermalen per dag. Of ik nu de telefoon opneem of mensen in mijn omgeving spreek, allemaal horen ze dat er iets niet in de haak is. Er schijnt iets te zijn met mijn stem. Die klinkt anders dan anders. Het geluid dat ik voortbreng schijnt nog het meest te lijken op dat van een zeehond. Heel fijn.

Er zijn tijden dat ik me gelukkig prijs met mijn goede gezondheid. Griep? Ik ken het eigenlijk niet. Ik kan me niet heugen dat ik langer dan een dag uit de roulatie ben geweest. Iets verkeerds gegeten, ja, dat herken ik. Een paar dagen verkouden, met of zonder zere keel, ook. En iets met mijn schildklier, oké. Maar zelfs dat lijkt nu goed te gaan.

Maar nu, terwijl het voorjaar zich aandient is het toch echt een beetje mis. En hoe het komt? Natuurlijk heb ik wel een vermoeden. Er lopen er hier in huis een paar rond die ziektekiemen verspreiden. Maar dat hoort er bij. In welk gezin gaat dat anders? Je leeft met elkaar in een ruimte, je raakt elkaar aan, hoest en proest soms in elkaars gezicht, dan krijg je dat. Als het goed is bouw je daar ook die beroemde weerstand mee op.

En daar moest ik juist van de week aan denken. Dat weerstand er op zich niet voor zorgt dat je nooit ziek wordt, maar dat je lichaam bij machte is zichzelf van een infectie te genezen. Zodat je met een paar dagen weer het ventje bent. En daar gaat het dus mis nu.

Want als je binnen drie weken tweemaal te pakken wordt genomen door het verkoudheidsvirus dan klopt er iets niet! Dat mag helemaal niet! Bij zo'n tweede aanval hoort je lichaam lachend de ziektekiemen te pareren. Dus waar gaat het in vredesnaam fout, vraag ik mij af.

Maar goed, het is niet anders. En dus sleep ik me 's nachts naar de vriezer om met ijsklontjes de keelpijn te verzachten. Oppassend dat ze niet aan m'n tong vastplakken. En overdag lig ik bloemen te snijden met een rolletje mentos in mijn borstzakje. Af en toe eentje opzuigend. Ik deel ze niet uit nee. Geen mens wil ze hebben. Stel je voor dat je ook ziek wordt. En op vrijdagmiddag pak ik een paar uurtjes slaap. Op zich ook wel lekker natuurlijk.

Een zeehondenstem. Je zal het maar hebben. Nou ja, bij mij is het maar voor even. Hoop ik.