'Wat doen we op Tweede Pinksterdag met het eten?' Dat is in ons gezin een heel normale vraag. Sowieso is de vraag 'wat gaan we eten?' een dagelijks terugkerend fenomeen. Op de een of andere manier is eten iets dat een snaar raakt. Het zit in onze genen. We vinden het belangrijk. Maar het moet wel lekker zijn. En smaken, u weet het, verschillen. Ook bij ons.

'Tja...' zeg ik langzaam, om tijd te winnen. 'We gaan niet weer uit eten, we blijven niet aan de gang.' Ik zeg het natuurlijk met enige spijt in mijn stem. Die asperges op Hemelvaartsdag waren om te zuigen. Daar ligt het niet aan. Maar om nu alweer met z'n allen in een restaurant te gaan eten, dat lijkt me een beetje teveel van het goede. Maar wat dan? Aardappels met witlof? Daar kun je mij voor wakker maken, maar de rest bepaald niet. Chinees halen? Hm, is ook nog niet zo lang geleden.

'Wat denk je van de KFC? Dat is in ieder geval minder duur dan een restaurant.' Ik weet dat de jongens wild zijn van dat kippengekluif. Als er een wedstrijd van Ajax wordt bezocht dan is de KFC onderweg haast nog belangrijker dan het voetbal. Ze zijn zelfs in staat om ook op de terugweg nog aan te leggen. Ik zie overwegend instemmend geknik. 'Dan wordt het de KFC. Waar zit de dichtsbijzijnde?'

Rik is al aan het zoeken op zijn smartphone. 'Capelle aan den IJssel. Bij het Alexandrium. En in Rotterdam op de Bergweg. Maar daar kan je haast niet zitten. Bij het Marconiplein wel. Die is wat groter.' En dus zetten we op maandagmiddag koers richting Spaanse Polder. Daar rijden we langs een McDonald's en ik zeg nog tegen Ineke: 'We kunnen natuurlijk ook hier afslaan...' Ze knikt. 'Ja, daar kregen we ooit een kop koffie gratis toen we er gegeten hadden.' Ze kent haar klassieken.

Bij de Kentucky Fried Chicken aangekomen persen we onze VW-bus in een minuscuul gaatje. Het is zo erg dat Ineke en ik over de voorbank moeten klauteren om via de schuifdeur uit te kunnen stappen. En dan hebben we nog niet eens onze buik vol. Binnen gekomen sis ik tegen Rik dat hij moet bestellen, want voor mij is alles abacadabra. Ik weet alles over McWraps, Big Tasty's en Ceasar salades, maar wat een Tower is? Ja, Lee, die ken ik, en die in Londen, maar daar houdt het dan ook mee op.

Even later zitten we met het eten voor onze neus. Patat, kippekluiven, een broodje met kip en een krushem. Een wat? Een krushem. Een soort milkshake met stukjes koek erin. Want een normale hebben ze niet. Hij smaakt waterig met een vleugje aardbei. Ineke heeft aan twee slokken genoeg. Dat valt tegen. De rest is best te eten, maar als ik het vergelijk met de Gouden Driepoot?

Het is duidelijk, voor mij geen KFC. Nee, dan liever die gele M. Maar voorlopig even niet. Als we op vakantie gaan, bij Lokeren...