Maandag 25 september 2006

Gevieren gaan we van het Frans Halsmuseum terug naar de parkeergarage in hartje Haarlem. De andere vier hebben de auto elders staan. De zon schijnt, de temperatuur is goed, dus het strand van Bloemendaal lonkt. Voor ons uit loopt een man in een net kostuum. Hij wil via hetzelfde trappenhuis als wij naar zijn auto toe. Nog even snel een uitrijdkaartje kopen... Terwijl zwager Paul zijn euri's in de automaat laat glijden vraagt de man of het pakketje dat op de afvalbak staat van ons is. Wij schudden onze hoofden. Het nieuwsgierige Aagje pakt het pakje, draait het om en om, schudt er eens mee en stelt de logische vraag: 'Zal ik het even openmaken om te zien wat er in zit?' Zwager Maarten lijkt dat wel een goed idee, dus rits-rats-roets (waar een autosleutel al niet goed voor is) en open is het pakket.

Aagje zet het op de grond, tilt de prop papier die het geheel afdekt een beetje op en besluit vervolgens het doosje leeg te schudden. Bij het zien van een elektronisch apparaat geeft hij een luide gil, gooit de doos met een smak neer en rent weg onder het roepen van 'dit is niet goed, dit klopt niet!' Wij schrikken ons een hoedje, doen een paar stappen achteruit, maar omdat er niets ontploft besluit ik toch maar even een kijkje van dichtbij te gaan nemen. Ik kan er ook geen chocolade van maken, dus ik schuif alles maar weer in het doosje.

Ondertussen roept Aagje, die op veilige(?) afstand staat te kijken, me toe: 'Ik zou maar uitkijken, want misschien is het wel gevaarlijk!' Ach vent, denk ik, je gaat eerst staan schudden, pakt het doosje heldhaftig uit, gooit het op de grond en rent weg, barst met je gevaarlijk. Drie dames die uit de parkeergarage de trap op komen informeren terwijl ik gebogen over het pakketje sta: 'Tikt-ie nog?' Je zou je rot lachen...

Het was me het dagje wel, vrijdag j.l. De jaarlijkse broederdag van de broers en zwagers De Wit. Voor de twintigste maal georganiseerd alweer. Ditmaal was Haarlem de uitverkoren 'place to be'. Zoals vermeld begonnen we met een cultureeltje in het Frans Halsmuseum. Frans Hals en allerlei tijdgenoten gaven een tijdsbeeld waar ik toch wel even van schrok. Monniken die nonnen betastten, schilderijen van orgieën en Griekse mythen en daarbij toch ook weer bijbelse taferelen. Wat ik ook niet wist was dat de stad Haarlem in 1650 al voor meer dan de helft uit 'onkerkelijcken' bestond. Hoezo zult gij zeggen dat de vroegere tijden beter waren?

Een belangrijk onderdeel van ons jaarlijks uitstapje is uiteraard het diner. Hoe groot was de schok voor enkelen toen bleek dat de opperPiet een biologisch-vegetarisch restaurant had uitgezocht. De naam van deze uitspanning bleek Vlam in de Pan te zijn, een zogenoemde eetwinkel. Hier kan men maaltijden afhalen, maar ook lunchen en dineren in een gezellige huiskamer. Welnu, gezellig was het en lekker ook! Hulde aan Femke die ons vergastte op drie soorten soep, in pesto gebakken artisjokken en allerlei andere lekkernijen die ik anders nooit in mijn mond zou nemen... Zelfs de meest verstokte vleeseters, en ik ben er één van, moesten toegeven dat het gemis van hun favoriete menuonderdeel de maaltijd niet had bedorven.

O ja, mocht degene die vrijdag 22 september zijn pakketje met onderdelen op de prullenbak had gezet om even een kaartje te kopen en daarna wegliep dit lezen, zet dan even een reactie onder dit verhaal en vertel ons even wat er nu eigenlijk in heeft gezeten. We branden namelijk nog steeds van nieuwsgierigheid. Wat zeg ik? We ontploffen...