'Meneer, u komt een nieuw rijbewijs aanvragen?'
'Dat klopt. Ik heb me dinsdag met m'n rijbewijs gelegitimeerd bij de bloedbank en daarna ben ik hem kwijtgeraakt.'
'Oei, en is dat daar gebeurd denkt u?'
'Nou, ik kan hem ook verloren zijn toen ik onderweg naar huis een automobiliste met pech hielp.'
'Zo zeg, bloed geven, mensen met autopech helpen, ú bent een goede burger...'

Het is druk bij Sanquin, die dinsdagmiddag. Ik zie het al als ik binnenkom. Drie mensen vóór mij. En het schiet maar niet op. 'Weet u wat? Leg uw oproepkaart met uw legitimatiebewijs maar even op de balie. We gebruiken sinds gisteren een nieuw computersysteem, maar het loopt telkens vast. Dus gaat u maar even zitten, dan roep ik u zo wel.'

Ook goed natuurlijk. Alle tijd. Het is pas half vier. Een man achter mij denkt er anders over. 'Ik denk dat ik meteen maar weer ga,' bromt hij mokkend, 'hier heb ik geen zin in.' De rest schikt zich in zijn/haar lot. Je moet tenslotte wat over hebben voor het goede doel.

Met horten en stoten lukt het uiteindelijk toch om de gegevens te controleren ('uw geboortedatum graag') en in te voeren. Ik mag naar de keuring en krijg mijn rijbewijs weer terug. Portefeuille heb ik thuisgelaten, dus die verdwijnt in mijn borstzak. Of broekzak. Het is bijna kwart over vier.

Na precies 42 minuten is mijn plasmafareseklus weer geklaard. Om vijf uur stap ik in de auto, op weg naar huis. Als ik bij Bleiswijk de afslag neem en de N209 opstuur zie ik haar staan. Onderaan de helling bij de kruising met de Laan van Mathenesse. Op de middelste van drie rijstroken voor het groene verkeerslicht. Dat hoort niet. Links en rechts vliegen auto's haar voorbij. De ridder in mij ontwaakt dus ik zet mijn VW-bus met een soepele beweging voor de pechvogel. Als was ik Gijsbert Pronk van de Wegenwacht. Snel stap ik uit.

'Hij doet het niet meer?' Stomme vraag natuurlijk, maar een kniesoor die daar op let. 'Nee, helemaal niks!' Ik zie een wanhopige blik in haar ogen. 'De politie zegt dat ik aan de kant moet gaan staan.' 'Dat lijkt mij ook een stuk veiliger ja. Wacht even, ik pak een kabel en dan trek ik je wel even.' Maar helaas, liggend op de grond kan ik nergens een oog vinden waar ik de kabel aan vast kan maken. Mijn leesbril valt wel uit m'n borstzakje.

'Ik zet mijn auto wel even aan de kant, dan duw ik je een stukje.' 'Wil je dat doen?' 'Ja, natuurlijk!' Intussen schiet er weer een auto toeterend voorbij. Eikel. Alsof we hier voor onze lol staan. Druk zwaaiend met mijn armen probeer ik de achteropkomende auto's af te remmen. Dat lukt. Met mijn achtste paardenkracht duw ik haar auto de Laan van Mathenesse op. Ze gaat snel de echte Wegenwacht bellen en ik neem afscheid. Zeg haar nog wel even dat ze het contact uit moet zetten omdat anders de accu ook leeg is.

En nu zou je verwachten dat zo'n brave burger zijn verloren rijbewijs wel gratis zou mogen vervangen... Helaas...