Ik heb bewondering voor schrijvers van boeken. Van jongsaf aan al. Ik was een boekenwurm vroeger. Er waren weekenden bij dat ik op vrijdag twee boeken haalde in de bibliotheek, ze diezelfde avond en volgende morgen uitlas en meteen daarna weer ging ruilen voor nieuw leesvoer. Kom daar nog eens om nu bij mijn kinderen. Hebben ze geen tijd voor en geen plezier in. Ze kijken liever filmpjes.

Filmpjes. Gek word ik ervan. Natuurlijk, er zijn leuke bij. Maar ook heel veel waar je goed zonder kunt. Tot een jaar of wat geleden werden zulke filmpjes uitgezonden in programma's van een half uur op tv. Funniest homevideos. Dat was nog te behappen. Na 30 minuutjes even doorbijten had je het gehad. Of je keek niet. Nog beter. Maar nu? Onontkoombaar. 'Pap, moet u eens kijken!' Zucht. Er staat weer wat op Youtube. Of Facebook. Of Dumpert. Of...

Ik ben niet zo van het beeld. Woorden zeggen mij veel meer. Geven me ook veel meer plezier. Maar ja, ik ben dan ook nog opgegroeid zonder beeldbuis in huis. De dichtsbijzijnde stond bij de buren. Oja, daar mocht ik graag naar kijken. Altijd zo, als je het zelf niet hebt wil je dubbel zo graag. Maar toch, met de jaren komt dat gevoel van 'Is dit alles?' Zie je de beperking. Het beeld is al gevormd, dat doe je niet meer in je hoofd. En dan mis je veel. Lees maar eens een boek en kijk daarna de verfilming. Hoeveel er noodgedwongen is weggelaten. Anders werd de film te lang.

Daarom heb ik bewondering voor schrijvers. Hoe zij met woorden beelden weten op te roepen. De fantasie te prikkelen. Iets te creeëren en dat dan loslaten in de hoofden van de lezers. Elke lezer maakt er zijn eigen verhaal van. Geweldig. Ik zit nu in een boek van Maria Duenas. Mijn tweede van haar. Ik meen nu zelfs te weten hoe Marokko ruikt. Hoe stoffig het Madrid van de jaren veertig was. Was ik zelf maar zo'n schrijver.

Veel jongeren nemen er de moeite niet meer voor. Die gaan voor instantvermaak als filmpjes. Of ze zitten uren te kijken naar de vlogs van de Enzo Knollen van deze wereld. Als zo'n jongen een scheet laat is het al nieuws. Ik zie het met lede ogen aan. Wat steken ze nog op tegenwoordig? Ik merk het bij het kijken naar een programma als De slimste mens. De simpelste antwoorden moeten ze schuldig blijven. De teloorgang van de parate kennis.

Ach ja, waarom zou je eigenlijk een schrijver willen zijn... Over een paar jaar is er niemand meer om die boeken te lezen. Gaat alles op in filmpjes. Zijn alle blogs vlogs geworden. Kijkt iedereen alleen nog maar naar series op Netflix. Een boek? Ik ben toch geen fossiel? Dat is zó saai...

Nee, de wereld loopt op z'n eind. Ik zie de tekenen der tijden. Let maar op.