Hoera, ik kan fietsen!!!! U zult het niet geloven, maar ik kan echt fietsen. Zonder zijwieltjes. Broer Rik vond het vandaag toch wel eens tijd worden, dat ik ging fietsen zonder zijwieltjes. Nu moet ik u zeggen dat mijn zijwieltjes al een tijdje niet zo goed meer hun best deden. Dus met als gevolg dat ik al een maand of zo niet meer naar mijn stalen ros omkeek.

Rik mijn fietsinstructeur pakte moedig zijn gereedschapkist en toverde een paar sleutels te voorschijn, waarmee hij handig de zijwieltjes van mijn fiets demonteerde. Wat is dat toch een handige Bob de Bouwer of beter gezegd sloper! En tja, toen moest ik er aan geloven, fietsles van broer Rik. Hij vertelde mij in stappen, hoe ik veilig kon leren fietsen. De eerste stap was, hoe ik mijn fiets van de standaard moest halen. Nou, dat had ik snel onder de knie.

De volgende stap was, hoe ik eerst mijn stuur vast moet houden en vervolgens mijn linkerbeen over de stang van mijn fiets moet zwaaien. Ook dit ging mij nog aardig af, alhoewel die stang wel hoog is hoor! En tja, daar sta je dan, handen aan het stuur, één voet op de grond en de ander.... op een trapper?! Ja, de andere moest op de trapper, maar die moest wel hoog staan. Kunt u het nog volgen? En wat als die trapper nu net niet hoog staat? Rik legde het me allemaal heel geduldig uit. Ik was er klaar voor en kon met het echte werk beginnen. Dat was wel heel spannend, Rik gaf mij een duwtje, rende een stukje mee en hield mij bij mijn zadeltje vast....... hij moest er wel van hijgen. Maar, u zult het niet geloven, ik fietste fluitend weg of ik het al jaren deed. Mijn korte pootjes draaide zo snel als ze konden. Vind u het niet knap van mij?

Ik rende naar binnen en riep naar mijn mama, 'ik heb iets gedaan en dat is heel erg knap!' Ik zag mama haar voorhoofd fronsen, waarom dat weet ik niet. Ik zei: 'Mam kom eens kijken, ik kan fietsen, helemaal alleen... Rik heeft het mij geleerd.' Mama viel om van verbazing, pakte haar camera en rende met mij mee naar de schuur. En toen gaf ik een prachtige fietsshow weg, knap hé, 'k ben maar één keer gevallen. De bochten vond ik nog een beetje moeilijk. Maar mama zei; 'gewoon altijd rechtdoor blijven fietsen.' Fijn hé dat die mama altijd wel weer een oplossing weet te bedenken. Ze gaf me een daverend aplaus en een dikke kus.

Natuurlijk moest er weer een hele fotosessie gemaakt worden. Want zeg nu zelf, zou u ook niet heel erg trots zijn? Op je allerjongste kerel die zomaar in één keer weg fietst?! Bij de andere broers en zus is mama kilo's afgevallen, van al die kilometers die zij mee moest draven, voordat zij alleen konden fietsen. En ik zou zo met de Tour de France mee kunnen fietsen. Ik moet u zeggen, 't was voor mij, dankzij die goede fietsinstructeur echt een eitje. Ik kan u het echt aanraden. Dus kunt u nog niet fietsen en zitten uw zijwielen er ook nog aan? Maak gewoon een afspraak met mijn grote broer Rik, voor een appel en een ei leert hij ook u veilig fietsen. Want hij verdient graag iets bij. Heus hij is de beroerdste niet. Vanaf vandaag ben ik echt een beetje trots op hem, maar vooral ook op mijzelf! Want tja, zeg nou zelf ik heb het toch maar weer gepresteerd met die korte beentjes van mij. Ik ga nu eerst maar even uitrusten, gelukkig hebben we vannacht een uurtje langer, ik wens u heel veel fietsplezier!

Sam Zoetemelk.