Zwemmen bij je hotelkamer!

Ja, zo is aan alle festiviteiten plotseling weer een einde gekomen. Je hebt er maandenlang naar uitgekeken, voorbereidingen getroffen en van alles en nog wat geregeld en dan is het voorbij. Het grote feest met familie en vrienden op een partyboot dwars door het Groene Hart en daarna de week vakantie op Kreta met onze kinderen. Maar wat was het geweldig allemaal!

Die gespannen bekkies op het vliegveld in Rotterdam. Een aantal van ons vloog voor het eerst, dus wat kun je dan verwachten? Het viel reuze mee, wat zeg ik? Het was leuk! Het vaart maken op de startbaan, loskomen en dan de lucht in klimmen. Rotterdam, Lansingerland en de Rottemeren onder je te zien liggen, een geweldige ervaring.

Maar daarna het urenlange zitten op stoelen die niet het toppunt van comfort zijn. Aankomen in het donker op Heraklion en dan opzoek naar de juiste bus. Dan prijs je je gelukkig dat er ervaren globetrotters onder je kinderen zijn die de weg weten in het buitenland. En dan sta je een uur of vijf later zomaar op de stoep van je hotel in Amoudara. Een zwoele avond, tjirpende krekels en hotelgasten die zich tegoed doen aan een lekker drankje.

Wat hebben we het goed gehad met z'n elven! Genoten van de heerlijke zon en dito zwembad. Ons vermaakt met het activiteitenteam (Ýou're my favorite family!) ('Slijmbal!'), zowel Denen als Engelsen een pak slaag gegeven met waterpolo, ge-beachvolleybald en natuurlijk heel veel lekker gegeten. En mensen gekeken en becommentarieerd. Dat vooral. Alleen maar positief, dat begrijpt u.

Natuurlijk hebben we ook het eiland verkend. Zo gauw we op maandag de huurauto's hadden reden we naar Malia om te zien of het Sirens Beach Hotel er nog stond. Daar begon het immers 25 jaar geleden voor Ineke en ondergetekende. En ja hoor, bijna alles was nog zoals toen. Best gek, alsof je uit een teletijdmachine stapt. Zou professor Barabas dan toch echt bestaan?

Bij het Sirens Beach Hotel in Malia

Op dinsdag staat er een straffe wind. Maar we weten dat het zeewater heerlijk is qua temperatuur. 'Wie gaat er mee in zee?' En zo rennen we achter elkaar de branding in. De golven torenen boven ons uit en klappen met donderend geraas neer. De waarschuwingen van de vrouw in het oranje slaan we in de wind. Al voel ik aan het trekken van het water dat ze wel een beetje gelijk heeft. Dan snerpt er opeens een fluit.

Ik besluit naar het strand terug te gaan. Neem in het voorbijgaan een oprolbaar houten plankier mee dat is meegespoeld door het water. 'Mister! I have to ask you for your roomnumber!' Ik kijk haar begrijpend aan. 'That's 614.' Ik vraag haar of ik de jongens eruit moet roepen. Het is een vraag waar ik het antwoord al op weet. Denk er nog iets aan toe te voegen over zwemdiploma's en gewend zijn aan de Katwijkse golven maar ik laat het maar zo. We drogen ons af. Hoofdschuddend worden we bekeken door de strandwacht. Rare Hollanders...

Het zit er op. We zijn weer veilig terug in Nederland vol met goede herinneringen, mooie foto's en filmmateriaal. Om dankbaar voor te zijn! En dat zijn we.