'Hoi Kees, met Joef hier. Zeg, wat zou je ervan vinden om met een column mee te doen aan de Gouden Greep? Dat is in de landbouwjournalistiek een verkiezing van beste journalistieke werk en columns kunnen daar ook voor worden ingezonden. Lijkt het je wat?'

Het is al bijna drie jaar geleden dat ik dit telefoontje kreeg. En ik voelde me vereerd, dat snap je. Ik, tuinder, nooit verder gekomen dan een Mavo-diploma, meedoen aan een journalistieke verkiezing? Het moest niet gekker worden. Dat ze er bij het Vakblad voor de Bloemisterij elke week weer instonken en mijn 'stukkie' plaatsten was al bijzonder genoeg. Maar de Gouden Greep? Wil ik dit eigenlijk wel? Dan gaan anderen vertellen wat ze van mijn schrijverij vinden. Hm.

Ik dus hard opzoek naar drie columns die wellicht de toets der kritiek zouden kunnen doorstaan. Opgestuurd naar de redacteur van het Vakblad met de kanttekening dat dit niet te doen is. Kiezen uit je kindjes... Maar goed, ik wees er eentje aan als mijn beste. 'En als je liever een ander neemt, ga je gang.' Zo ben ik dan ook wel weer.

Het duurde en het duurde maar. Ik hoorde niks. Tot in juli van 2014. Een mailtje van dezelfde Joef. 'Hoi Kees, ik weet niet of je er behoefte aan hebt, maar hier is het juryrapport van De Gouden Greep over je column die ik heb ingezonden. Trek je er vooral niks van aan. Je column wordt erg goed gewaardeerd, dat hoor ik op elk bedrijf waar ik kom.' Oké...

In het juryrapport stond het volgende te lezen: Vlot geschreven, ik zit meteen in het verhaal. Maar waarom deze column? Zitten veel tegenstellingen in. De boodschap is niet helder. Column prikkelt niet, schoffeert niet, verrast niet, zet me niet op het verkeerde been of tot denken. En dat zijn toch de kenmerken van een goede column. Waardering voor het feit dat ook dit genre meedingt naar Gouden Greep.

Nou, dat was dus duidelijk. Een illusie armer. Waarom heb ik hier eigenlijk aan meegewerkt? Daar zit ik toch potjandorie helemaal niet op te wachten? Houd op zeg. Geef mij dan die lezers van het Vakblad maar. Tuinders. Als ze het goed vinden wat ze lezen dan laten ze gewoon niks horen. En ik hoor nooit wat, dus het is goed!

Een paar maanden geleden vond het Vakblad het tijd worden om een boekje uit te brengen met columns. 'Leuk, zo vlak voor de feestdagen!' En ik trapte er wéér in. Zat ik weer columns uit te zoeken. Wel 44 dit keer. Foto's gemaakt. En iedereen kan het bestellen. Daar gaan we weer. Heeft straks elke lezer er een mening over. Daar krijg ik spijt van, dat weet ik nu al.

Maar stiekem vind ik het léuk joh...