'Sam, je band is gemaakt, dus je kan je eigen fiets weer nemen morgen!' Blij toe, want ik houd er niet zo van als ze de mijne pakken. Meestal knapt je fiets er niet van op als een puber er mee gaat rijden. Wat ze allemaal uithalen, Joost mag het weten, maar altijd zitten er daarna onderdelen los of kraakt er iets.

Dit keer was een lekke band de oorzaak van het leentjebuur spelen. Die lekke band werd geplakt, op zondag (en een zondagssteek...) dus daar rustte al geen zegen op. De binnenband floepte er 's avonds op weg naar de kerk uit en knalde. En dus móest Sam maandag wel op mijn fiets naar school.

Dinsdag het kapotte rijwiel naar onze fietsenmaker Jos in Berkel gebracht. Er moet ook een nieuwe buitenband om. 'Ja,' zegt medewerker Michael vergoelijkend, 'ze maken natuurlijk ook heel wat kilometers die jongens.' Tuurlijk, dat is zo. We hebben het weleens uitgerekend en kwamen toen op tussen de 150 en 200 kilometer per week. Het is lang geleden dat ik zulke afstanden heb afgelegd. 'Over een paar uur is-tie klaar!' Mooi. En passant vertel ik hem dat ik binnenkort voor twee nieuwe (of tweedehands) fietsen kom kijken. 'Ze zijn er wel weer aan toe.'

Dan 's avonds. Bart stapt de deur uit om naar catechisatie te gaan. En komt meteen weer binnen. 'Pap! ik neem uw fiets hoor! Mijn ketting ligt er weer af!' Sjongejonge... Daar gáán we weer. Als ik een uurtarief zou rekenen voor het uitlenen van mijn fiets dan ben ik binnen de kortste keren een bemiddeld man. 'Ja joh! Neem maar weer mee!'

De volgende dag sta ik opnieuw bij de fietsenmaker. Niet voor een reparatie maar voor een stevige tweedehands fiets die de komende anderhalf jaar een doorschietende VWO-er naar school kan dragen. En naar catechisatie, vereniging en vrienden in een straal van 20 kilometer omtrek. De keus valt op een Sparta met een zeer solide ogend frame. 'Doe die dan maar.'

En nu hopen dat mijn eigen fiets voorlopig in de schuur kan blijven staan. Voor het geval ik hem zelf nodig heb. Je weet het nooit.