Aan tafel, tijdens de afsluitende maaltijd, wordt de sfeer haast grimmig. ‘Ik zal blij zijn als de klok verdwenen is!’ zegt mijn overbuurman. Waarop een ander pareert: ‘Je hóeft ze niet te veilen hoor!’ Ja, ik begrijp best dat Lucas Vos weleens zucht. Waar moet dit naar toe?

’s Middags, vlak voordat de derde sessiebijeenkomst over de Coöperatie2020 begon, sprak ik nog met een oudere collega. Hij teelt Ilex. ‘Als je me begin november had gezegd dat ik deze prijzen zou krijgen, dan had ik je voor gek verklaard. Man, wat ben ik blij met de klok. Die moet echt nóóit weg. Ik zou zulke prijzen niet eens dúrven vragen als een koper me belde!’ Ik prees hem gelukkig en vertelde dat ik er net zo over dacht.

Tijdens de vergadering worden we vanaf het scherm toegesproken door Lucas Vos. Hij vindt dat we dit jaar echt stappen moeten gaan zetten. U kent het verhaal. Versnelling, het nieuwe veilen, een nieuwe bestuursstructuur. ‘Nu komt de ene FPC met dit voorstel en de andere met weer wat anders. Het is niet werkbaar meer!’

FloraHolland ervaart wat de Europese Unie meemaakt. Een fusie, een groter lichaam en leden die allemaal wat anders willen. Hoe houd je die tevreden? Je wilt keuzes maken, maar het doet altijd weer mensen pijn. Wat is wijsheid? Ik zou er zelfs niet meer gek van opkijken als we binnen een aantal jaren weer uiteenvallen in twee of drie kleinere veilingen. Eigen volk eerst.

Nu is er weer de roep om een ledenraad. Niet meer de ALV die beslist, maar een afvaardiging van de leden. Zeg maar net zoiets als de Eerste en de Tweede Kamer. Met elkaar kiezen we wie ons zal vertegenwoordigen. Nou dat zal een hoop tevredenheid opleveren… Of gaat de ledenraad ook referenda uitschrijven over bepaalde onderwerpen? Ik ben benieuwd.

Hoe het dan wel moet? Ik weet het ook niet. Nu al denken kwekers heel verschillend over de klok. ‘Weg ermee!’ roept de een. ‘Ik kan niet zonder!’ zegt een ander. Weet je wat? Laat maar komen die ledenraad. Maar wel graag met 51 procent klokkwekers.