Terwijl ik met iemand van de accountant bel zie ik dat mijn broer telefonisch aanklopt. Hij moet even wachten. Nog geen drie tellen later gaat de vaste telefoon. Ineke neemt op. ‘Ja, hij is in gesprek. Hij moet nu komen?’

Ik zie aan haar ogen dat het ernstig is. Met een ‘sorry, ik móet nu naar de tuin toe’ breek ik het gesprek af en vraag geschrokken wat er aan de hand is. ‘Je hebt de regenleiding bij de verkeerde vakken aangezet!’ Wát?

Ik spring in mijn klompen en zonder jas ren ik naar de schuur. Daar zie ik mijn broer al staan. Hij heeft er ook net een sprintje opzitten. ‘Ik zag bij mij vandaan dat je aan het gieten was waar je nog moet snijden, dus ik dacht, er klopt iets niet. Ik heb de regenleiding maar even uitgezet.’ Ik informeer met een bang hart of het erg is. ‘Nou, er ligt zeker één vak helemaal plat.’ O nee hè…

We haasten ons naar de plek des onheils. Onderweg pijnig ik mijn hersens waar het fout is gegaan. Hoe kan ik nu zo stom zijn! In plaats van vak 34 – 36 heb ik de volgende drie aangezet. En inderdaad, daar staan zo’n 12.000 oogstbare matricaria. Beter gezegd, stonden… Alsof een onzichtbare hand ze allemaal een kant heeft opgeduwd.

We kijken elkaar aan. Eerst snel een foto, want de familiewhatsapp wil ook wat natuurlijk. ‘Ik ga een paar laarzen halen en dan proberen we ze maar weer overeind te zetten.’ Ja, het is niet anders. Gelukkig hadden we het gaas er nog niet afgerold. Na een half uur staan de bloemen weer redelijk op hun benen. Alle beschikbare steunmateriaal hebben we gebruikt.

‘Nou, zo moet het maar,’ zegt m’n broer bij het afscheid. ‘Sterkte morgen.’ Ik bedank hem en loop hier en daar nog wat na. Dat wordt veilen met een keuropmerking. En het plantschema? Kunnen we dit vak deze week nog frezen en poten?

Thuis is het even aftasten wat ze wel en niet tegen me kunnen zeggen. Dan komt het. ‘Had er wat Viagrapillen bij gedaan, dan waren ze vanzelf weer overeind gekomen!’ En een ander: ‘Hé pap, ik weet een leuke titel voor een column!’