Na twee uur flink doorpezen zijn we klaar. Hij ligt weer. De eerste is altijd de bewerkelijkste. Het plastic langs de gevel weghalen. Kettingen uitlopen. Het nieuwe zeil uit de verpakking halen en uittrekken. Kettingen op de zijkanten en in het midden. De ketel opstarten. Na een uur staat de boel bol. Ik maak een foto, plaats hem op Twitter en schrijf erbij: ‘En hiermee verklaar ik het stoomseizoen voor geopend!’

Ik doe het elk jaar, zo’n foto, en iedere keer weer krijg ik reacties. Dat ik blij mag zijn dat het geen 25 graden is buiten. Of dat gestoomde grond zo lekker ruikt. Meelevende volgers die me sterkte wensen. ‘Want het is zwaar werk, toch?’ Ik laat ze maar in die waan. In de sportschool 120 kilo omhoog trekken met je bips naar achteren, dát is pas zwaar… Maar hoe lang nog? Want ik lees steeds meer berichten over anders met grond omgaan.

Er zijn op de wereld al heel wat boeren die hun grond niet meer ploegen of spitten. Grondbewerking zou schadelijk zijn voor het bodemleven. En juist in droge streken zorgt het er voor dat water minder goed wordt vastgehouden. Al blijken schimmels en onkruiden ook goed te gedijen op onbewerkte gronden. De voordelen hebben ook hier hun nadelen.

In de kas is het niet anders. Wij kiezen voor goed diep spitten vóór het stomen om eventuele wortelduizendpoten aan te pakken. Chrysantentelers hebben te maken met aaltjes. Lisianthuskwekers doen hun best om fusarium te voorkomen en stomen daarom voor elke teelt. Maar we weten allemaal dat het slechts een tijdelijke oplossing is. Binnen no-time weten beestjes of schimmels de weg naar boven weer te vinden. Steriele grond, je ziet ze genieten!

Maar wat moet je anders? De grond resetten schijnt een optie te zijn. Daar moet je dan wel de tijd voor nemen. En geeft dat betere resultaten dan stomen? Ik weet het niet. Voorlopig zullen we het ermee moeten doen. Het plantjes poten op gestoomde grond is in ieder geval heerlijk. En wortelen dat ze doen! Dat is dan weer een voordeel bij de nadelen.