Vandaag was het dan eindelijk zover.... Ik had er dagen naar uitgekeken en nachten van wakker gelegen! We gingen vanavond in het pikke donker een kabouterwandeling maken met een zelfgemaakte lampion. Dit gebeurde natuurlijk allemaal vlak bij school. Spannend dat het was, gelukkig was de juffrouw er ook bij. Natuurlijk moest ik van mama er als kabouter uit zien en trok ik m'n zondagse jasje aan. We verzamelden allemaal met de mama's in de klas. Het was een soort speurtocht, we moesten zelf genummerde kabouters met ons lampje opzoeken.

Eén van de mama's fluisterde in m'n oor dat ik de mooiste kabouter was van de hele school. En een andere noemde mij een echte Rien Poortvliet kabouter. Het kon mij allemaal niet zo interesseren, ik kon maar aan één ding denken: 'Een echte!' Tjonge, ik maar hopen dat ik een echte kabouter tegen zou komen. Toen ik daar thuis met mama over praatte, vroeg ze: 'Maar Sam wat doe je eigenlijk, als je zo'n echt kabouterbaasje tegen kom?' Ik dacht eens even na. 'Zal ik u eens vertellen wat ik dan had gedaan? Ik had hem snel in een potje gedaan en mee naar huis genomen'. Mama vertelde dat ze dat wel heel zielig zou vinden en vroeg me of dat ik het leuk zou vinden om in een glazen potje te zitten. Ik dacht hier nog eens over na....

Afijn, wij op zoek naar de genummerde kabouters, het was een hele tocht zo door de regen en de wind. Maar ik zette me dapper in en m'n beste spillenbeentje voor en ach die speurtocht was een eitje. Maar ik loerde in het rond, in de kelder, in de zandbak en onder de struiken. Maar u raadt het al, geen kabouter te vinden. Het was ook wel te verwachten, met al die stampende kleuterbeentjes, hadden zij natuurlijk ook snel de benen genomen en veilig hun holletje of huisje opgezocht. Tjonge, wat jammer zeg en wat was ik boos! Wat had ik graag zo'n klein kabouterbaasje stiekum in een potje mee naar huis genomen. Zo'n dapper gevuld klein mannetje, met een kriebelbaardje tot op z'n knietjes, kompleet met zo'n schattig puntmutsje op. U lacht misschien, maar wat zou ik dat gezellig vinden, in het donker in m'n bedje met zo'n kereltje onder de wol. Wat een spannende verhaaltjes zou hij mij kunnen vertellen. En wat een troost zou ik bij hem kunnen vinden, hij zou tenminste naar mij luisteren. Ik zou met hem al mijn geheimen delen, ja al mijn lief en leed. Want ik ben groot en hij is klein. 'k Heb altijd al een kleiner broertje willen hebben, een broertje waar ik de baas over kan spelen. Maar ook een maatje voor dag en nacht. 'S nachts bij mij in m'n bedje en overdag kan hij stiekem in mijn broekzakje overal mee naar toe.

Maar ach 't is zo jammer, het is me niet gelukt! Snik, wat een verdriet!! Maar gelukkig heb ik m'n mama nog, alhoewel zij er niet zo blij mee is als ik haar 's nachts weleens een bezoekje breng in bed, om samen even te koekelen. Maar gelukkig luistert ze naar mij en delen wij al onze geheimen en zeggen we regelmatig S(m)am wat ben je toch een schat! Zeg, wacht eens even, volgens mij ben ik haar kabouter! Ik kan alleen niet in haar broekzak zitten..... Nou ik zal er nog eens over nadenken. En misschien vraag ik wel aan de Sint een kaboutermaatje. Als hij dan tenminste maar geen Spaans spreekt tegen mij, want dan moet ik eerst weer Spaans gaan leren. Tjonge wat is het leven soms toch ingewikkeld. Ik ga er eerst maar weer eens een nachtje over slapen. Weltrusten en mocht u nou een kaboutertje tegen komen? Breng hem dan maar snel bij mij. En denk erom als u hem in een potje doet, wel gaatjes in het dekseltje doen!

Weltrusten, dag poes, dag vent, lekker slapen, niet meer horen, tot morgen! Kusje Sam.