Dat was toch wel een pittige avond, die maandagavond op de bijbelstudievereniging. Het mannetje had het dan wel over gesneden koek de vorige keer, maar dit waren zeker geen hapklare brokken! Wat te denken van vragen als: Zijn er dingen in de kerk of je eigen geloofsleven die je doet uit plichtsgevoel? Of kun je bij jezelf aanwijzen wanneer die plicht als reden voor je gedrag veranderde in liefde? Oftewel, leef je als een kind van de Here of ben je in feite een knecht?

En alsof dat al niet genoeg was kwam ook nog de vraag aan de orde in hoeverre je jezelf helemaal aan de Here over geeft. Heb je misschien verborgen kamertjes in je leven waar geen mens maar ook God niet komen mag? Ben je bereid om je hele hebben en houden aan de Here over te geven?

Voldoende stof voor een intensieve bespreking. En maar goed dat er deze avond slechts zeven deelnemers aanwezig waren, want de tijd was nu al beperkt. Het mannetje merkte juist nu weer waarom het belangrijk is dat je niet in je eentje gelooft. Je moet er toch niet aan denken dat je het alleen met jezelf moet zien te rooien als kind van God! Wat een feest kan het zijn als je bij anderen de moeiten en vreugden herkent waar je het zelf ook mee te stellen hebt. Dan hoor je zo'n mannetje vertellen over zijn neiging om de korte termijn belangrijker te vinden dan de lange en dan denk je: Ja, dat heb ik ook! En ik dacht altijd dat ik daar alleen mee worstelde...

Want wie is er nu niet gevoelig voor: Onze God geeft prachtige beloften aan zijn kinderen. Vergeving van zonden, eeuwig leven. Maar dat kan voor het gevoel nog heel ver weg zijn. En dat terwijl de satan juist probeert om ons te paaien. 'Bevredig nu direct je verlangens jôh! Blijf lekker kijken naar dat tv-programma, die paar vloeken zijn zo erg niet, het gaat je toch om de humor? En die pornosite op internet, kom op, geniet er maar eens een keertje van. Heeft je gezin je nodig? Nee jôh, die wachten wel even. Maak carriére, dan heb je het financieel ook veel beter straks!'
Zet daar maar eens een leven tegenover waarin het volgen van de Here Jezus centraal staat. Dat betekent pijn lijden. Kruisdragen. 'Nee' zeggen op momenten dat je hele lichaam keihard 'ja' roept. Jezelf plezier(tjes) ontzeggen waar je pas over een misschien wel heel lange tijd de beloning voor ontvangt...

Nee, dat valt voor het mannetje om de drommel niet mee. Als hij eerlijk naar zichzelf kijkt dan is zijn leven er vol van. Vallen voor de korte termijnbehoefte. Wat is hij soms kwaad op zichzelf als hij merkt dat hij niet zijn volledige vreugde en levensvulling vindt in het leven als gehoorzaam kind van God.

Bewonderenswaardig eigenlijk hoe sporters dat doen. Die hebben een doel voor ogen: Olympisch kampioen worden. En daar gaan ze vervolgens jaren voor trainen. Twee of drie keer op een dag bezig zijn met fitness, conditietraining, mentale voorbereiding. Feestjes worden afgewimpeld en sociale contacten op een laag pitje gezet. Op tijd naar bed, want morgen moet je weer fit zijn. En dat maanden achter elkaar. En dat alles maar voor één ding: Die medaille. Niet gek dat Paulus in een van zijn brieven zulke sporters opvoert als voorbeeld voor christenen. En op een andere plaats zegt hij:
Maar ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop volbracht, het geloof behouden. Nu wacht mij de krans van de gerechtigheid die de Heer, de rechtvaardige rechter, aan mij zal geven op de grote dag; en niet alleen aan mij, maar aan allen die naar zijn komst hebben uitgezien.

Het mannetje zuchtte. Echt iets om naar uit te kijken...