Het ging om een predikant, uiteraard in Amerika, die door zijn preken grote aantallen mensen naar de kerk trok. Zo veranderde een wat suffe gemeente met een klein groepje trouwe bezoekers in een kerk met een boodschap voor de wereld. Daar hoorde ook een nieuw kerkgebouw bij, want dat verdient zo'n begenadigd spreker. Bovendien past bij groei in geloof groei in aantal en aangezien het oude gebouw veel te klein was...

Aan dit boek van Francine Rivers, de roep van de sjofar, moest het mannetje denken toen hij de bijbelstudieavond over 'Verbondenheid' bijwoonde. Verbondenheid die bereikt kon worden door de gemeente op te splitsen in kleine groepen. Huiskamergroepen die regelmatig samen kwamen en zo lief en leed met elkaar gingen delen. Nee, geen bijbelstudiegroepen zoals die reeds in de gemeente georganiseerd werden maar groepen die een veel breder spectrum van het geloofsleven bestreken. Een plaats waar je je tranen de vrije loop kon laten gaan, waar je een arm om elkaars schouder kon leggen en waar je elkaar meenam op de weg naar het eeuwig heil. Tenminste, zo werd het verwoord in het boek Passie voor God.

Nu had de predikant van het mannetjes gemeente al gewaarschuwd om niet alles te verwachten van kleine groepen. Wat heb je immers aan kleine groepen als je niet bereid bent om dat wat je bezig houdt te delen met anderen? En die bereidheid heb je niet van jezelf. Met de val in de zonde is namelijk de klad gekomen in het onderhouden van relaties met God en de naaste. Zoals Adam en Eva zich verstopten voor God omdat ze Hem niet onder ogen durfden te komen, zo doen wij dat ook nog vaak voor Hem. Zoals Adam en Eva een vijgeblad voor deden omdat ze bang waren voor de blikken van de ander, zo doen wij dat ook nogal eens voor elkaar. Vaak zijn we bang voor de reactie van de ander. Of we schamen ons zo voor dat wat we hebben gedaan dat we het maar niet aan het licht laten komen. Wat moet die ander wel niet van ons denken...
Geloof in God en in Jezus Christus Zijn Zoon houdt in dat je erop vertrouwd dat die kapot gemaakte schepping wordt hersteld. Als gemeente mag je stapje voor stapje weer gaan leren om met elkaar om te gaan zoals God het in het paradijs heeft bedoeld. Dat vraagt om openheid naar elkaar. Over je vreugden. Je moeiten. Je zonden. Persoonlijke gesprekken lenen zich daar voor. Huiskamergroepen kunnen er ook een rol in spelen, omdat er een grote mate van vertrouwelijkheid kan ontstaan.

Toch blijft zo'n gesprek of groep slechts een middel. Je zult alleen maar in verbondenheid met anderen kunnen leven als je God kent als een genadig God die jou je zonden vergeeft omdat Christus ervoor is gestorven. En als het goed is dan maakt je dat op jouw beurt genadig richting anderen. Vergelijk het maar met de slaaf die veel schulden waren vergeven en die vervolgens de eerste de beste die hij tegenkwam bij de keel greep omdat hij nog een euro van hem tegoed had. Die had niet echt begrepen welk wonder zich zojuist aan hem zelf had voltrokken.

Dat voor zover het jezelf betreft. Maar hoe zit het met die anderen? Wie stort zijn hart uit bij jan en alleman? Die gemeenschappelijke basis van het geloof zal toch voorwaarde moeten zijn. Wat heb je aan verbondenheid als je gesprekspartner niet alles van Jezus Christus verwacht? En dan zijn er ook nog persoonlijke voorkeuren. De een ligt je nu eenmaal beter dan de ander. Ook al is iemand gelovig, dat wil nog niet zeggen dat hij of zij fijngevoelig reageert op wat je net met veel pijn en moeite op tafel hebt gelegd.

In het boek dat het mannetje in gedachten kwam, liep het helemaal verkeerd. De gemeente ging ten onder aan haar eigen succes. Eigen eer en methodes werden belangrijker dan Gods eer. De oudere, trouwe, gemeenteleden zagen het met lede ogen aan. Het 'groei' model bleek niet op de Rots maar op zand gebouwd.

Het mannetje kwam een beetje depri thuis. Was hij tegen huiskamergroepen? Nee, zeker niet. En de verbondenheid die door het boekje werd gepropageerd had zijn volledige instemming. Maar wie zouden hieraan gaan meedoen? Hoogstwaarschijnlijk weer dezelfde mensen die nu ook al op allerlei fronten bezig waren met bijbelstudie en omzien naar elkaar. Was dat op dit moment al niet de praktijk tijdens de 80 dagentijd? Hoeveel leden van de gemeente laten de 80 dagentijd voor wat het is? En gaan die wel meedoen met kleine groepen? En wie peilt bij hen hoe zij leven vanuit het geloof in Jezus Christus?

De volgende keer gaat het over de boodschap die de kerk heeft voor de wereld. O ja, super belangrijk. Hot item voor sommige gemeenteleden. De kerk moet immers licht op een kandelaar zijn? Het mannetje leek er nog niet helemaal voor in de stemming...