Ik geniet van m’n bakkie koffie. Leun rustig achterover en kijk op internet hoe de toestand is in de wereld. Straks even de brieven maken voor de veiling, zes vakken spuiten daarna en dan zit het er weer op. O wacht! Ik ren naar de spuitkar en… Te laat. Veel te vol.

Het was een week of drie geleden dat we het in ons hoofd kregen om nieuwe spuitapparatuur aan te schaffen. Natuurlijk, ook wij willen best biologisch gaan telen, maar omdat zulks er niet heel binnenkort in lijkt te zitten toch nog maar eens in nieuwe spuitkarren investeren. De oudjes gaan al heel wat jaren mee en om nu te zeggen dat ze glansrijk de jaarlijkse keuring doorstaan, nee.

En dus denken we na over wat we willen aanschaffen. We hebben twee locaties, dus is het handig om voor beide een nieuwe te bestellen. ‘Als u nou slim bent,’ zegt zoon Job, ‘dan laat u er meteen litertellers op zetten, dan heb je ook geen last meer van te volle bakken.’ Dat is inderdaad wel een ideetje ja. Bij het klimmen der jaren gaat het korte termijngeheugen er in de regel niet op vooruit. Nemen we mee.

In de gesprekken met vertegenwoordigers van tuinbouwleveranciers levert dat nog wel wat vragen op. ‘Een literteller? Is dat nodig joh? Daar heb ik nog nooit iemand over gehoord. Maar het moet mogelijk zijn volgens mij. Ik zal het als optie meenemen!’ En verder gaat het over wel of geen flowhaspel, de grootte van de pomp en uiteraard hoelang de slangen moeten zijn. O ja, en hoeveel de oude spuitkarren nog op zullen leveren. ‘Je verbaast je hoeveel handel daar nog in is!’ Dat is mooi.

Ruim een week later wordt er een offerte uitgebracht. ‘Zullen we hem even doorlopen?’ Dat lijkt me een goed plan. We pakken er een stoel bij. De prijs valt me al met al niet tegen, maar het is pas de eerste, dus een keuze maken we nog niet. ‘Zo’n literteller is best duur,’ aldus de productspecialist. ‘Ik ben in mijn huis aan het klussen en als ik zie wat ik daar allemaal voor kan doen… Heb je die echt nodig?’ Tja, wat zal ik ervan zeggen?