Maandag 4 december 2006

Men neme negen volwassenen, achttien ingepakte cadeautjes van € 2,50, een grote tafel waar genoemde snuisterijen op kunnen liggen en genoemde personen omheen kunnen zitten en tenslotte nog een doodgewone dobbelsteen... Zie daar de ingrediënten voor een uur lang Sinterklaasplezier. Getest in het noordbrabantse Netersel. Een verslag ter plaatse.

Natuurlijk had iedereen zijn/haar stinkende best gedaan om zo aantrekkelijk mogelijke cadeaus te kopen. En dat is voor het luttele bedrag van € 2,50 geen sinecure... De verpakking beloofde in ieder geval al veel. De eerste ronde zou een half uur gaan duren. Gooide je een 1 met de dobbelsteen dan mocht je nogmaals gooien. Een 2 betekende dat je voorganger weer de beurt kreeg. 3 stond voor niets: De volgende in de rij kwam aan de beurt. Met een 4 had de volgende pech: hij of zij moest een beurt overslaan. Met een 5 mocht je een cadeau van iemand anders pakken en de 6 gaf toegang tot de cadeaus in het midden: Zoek er maar eentje uit.

De eerste ronde kabbelde rustig voort. De cadeaus zaten nog in de verpakking, dus ja, wat moest je er van denken? Schrijver dezes richtte zich op de glimmende tasjes die in drievoud aanwezig waren. Helaas, er waren een paar aanwezigen die het heerlijk vonden hem in zijn verzamelwoede te dwarsbomen. Ineke deed het voortreffelijk: aan het einde van de eerste ronde zat ze met zes pakjes voor zich... Over inhalig gesproken.

Aan het eind van de eerste ronde mocht de verpakking eraf. En zie daar, een glimmend tasje bleek twee boxershorts te bevatten. In een ander zaten een bodylotion en waxinelichtjes. Een knuppel bleek een mini-parapluutje. Verder ontdekten we een chocoladesinterklaas, een sudokuscheurkalender, een schort met daarop de afbeelding van een dame in bikini (stond werkelijk adembenemend bij schoonvaderlief) en zelfs een doorschijnende string die door mijn schoonzus met het schaamrood op de kaken was aangeschaft bij de plaatselijke Zeeman. De verkoopster had nog gezegd: 'Mevrouw, het zal u bééééldig staan!' En dan hebben we het nog niet eens gehad over het massagediertje, het fotoplakboek, de zaklantaarns zonder batterijenen en de flesjes geurige badolie. In één woord: Geweldig!

Tijd dus voor de tweede ronde. De regels werden iets gewijzigd voor wat betreft het aantal ogen dat werd gegooid, want in het midden lag niets meer: De 6 betekende dat je een van je cadeaus moest afstaan aan degene die niets had. Zal wel bedacht zijn door iemand van de Socialistische partij of zo. De stopwatch werd ingesteld en daar gingen we. Nou, we hebben het geweten. op deze wijze kom je dus echt te weten hoe de verhoudingen liggen in de relaties... Vrouwen die tegen hun mannen gaan zeggen welk cadeau ze moeten kiezen... Mannen die zich daar wel of niet iets van aantrekken... De pesters: Horen en zien wie graag wat wil hebben en dat op alle mogelijke manieren dwarsbomen. De gelukzoekers: Op een bepaalde manier met de dobbelsteen draaien of toespreken zodat de juiste ogen boven komen. De pechvogels: Zo'n beetje de hele tweede ronde gaan zitten hopen dat iemand zijn cadeau met jouw string wil ruilen.

En spannend wordt het pas echt als de tijd gaat dringen. Mijn schoonvader presteerde het om in de laatste minuut zeven (!) keer achter elkaar een 1 te gooien. We deden het haast in onze broek! En dat terwijl er zeker drie personen zaten te azen op een sudokukalender die een ander in z'n bezit had. Toen hij uiteindelijk een 2 gooide en daarom de dobbelsteen moest geven aan zijn voorganger, mijn zwager Henk, hingen we zo'n beetje over de tafel heen naar adem te happen. We konden nog net zien hoe Henk in de allerallerallerlaatste worp 5 gooide, waarop zijn hoogzwangere vrouw Nicole met allebei haar handen om haar zere buik (van het lachen) ging staan roepen: 'Sudoku! Sudoku! Sudoku!' Ik weet niet of er in Japan kinderen zijn die zo genoemd worden, maar binnenkort wel eentje in Nederland...

Voor Ineke liep het minder goed af: Van haar zes pakjes was er aan het eind van het spel niet één meer over. Voor mij was er het massagediertje. Nou, ik had hem nodig. Alle lachspieren waren verkrampt.
Dit doen we dus nooit meer...