'Zet eerst de halflange stelen kruislings in de vaas. De volgende stelen er overheen, ook gekruist. Zo ontstaat een frame. Daarna steek je de groene takken ertussen. En tenslotte de langere stelen. Mooi toch?’ Zeker, maar wel een heel gedoe, Bloomon…

Ik zie mijn vader nóg staan in de kamer. Daar had hij de ruimte. Op zaterdag waren er door zijn jongens weer diverse bossen bloemen mee naar huis gebracht. Tulpen, lelies, rozen, meer dan genoeg. Van de kwekerij, van de veiling (die draaide toen nog zes dagen in de week) dus alles supervers. En hij hield ervan om ze eigenhandig op de vaas te zetten. Voor de rozen had hij zelfs een speciaal mesje waarmee hij de doorns van de stelen kon ritsen.

De reclamecampagne ‘Neem vaker een bloemetje mee’ bleek bij mijn broers indertijd niet aan dovemansoren gericht. Niet dat de plaatselijke bloemist er iets mee opschoot, maar da’s een ander verhaal.

Ik heb m’n vader echt nooit horen klagen over het werk dat hij er aan had. Eerder bromde hij als de oogst een keertje tegenviel. Want een huis vol bloemen, daar ging het om! Hij zou zeker weten zijn hoofd hebben geschud bij het filmpje van Erik van der Meijs. ‘Boeketten zonder gedoe? Het verwijderen van de verpakking, een vaas zoeken, bloemenvoedsel en water toevoegen is te veel werk? Kárel!’

De tijden zijn veranderd, ik weet het. Alles moet makkelijk en snel. Vlees urenlang laten sudderen? Ben je gek, fastfood willen we hebben! Aan de rechterkant spreek je de bestelling in, je rijdt om het gebouw heen en aan de linkerkant komen de Kentucky fried chickens als gebraden haantjes door je raampje gefladderd. Probeer zulke mensen maar eens een boeket in de vaas te laten zetten. Dat lukt niet meer. Ze willen kakken zonder duwen.

Daarom de vraag een concept te ontwikkelen waarmee het ‘gedoe’ voorbij is. Helaas. Dan ga je dus ook nooit de voldoening ervaren die het zelf schikken van een boeket met zich meebrengt. Eentonige boel wordt dat straks. Boeketten zonder gedoe. Allemaal biedermeiertjes.