Een, twee, drie, vier, vijf, blad eraf, bos op de band. Even achterom kijken of het goed gaat voor aan het pad. Zo te zien wel. Ik draai me weer om, kruip iets naar voren en flatsj… Nee hè, met m’n gezicht tegen een blauwe kleverige vangplaat aan. Lekker.

Op de radio de fileberichten. ’t Valt mee vandaag. Geen horrorscenario’s deze dagen. Dat was in november wel anders. Recordlange rijen met mensen op weg naar werk of huis. De verklaring daarvoor was dat november een maand is waarin iedereen gewoon aan het werk is. Geen vakanties, geen opgenomen vrije dagen want dat doe je liever eind december. En dan is het ook nog laat licht en vroeg donker. Doe daar een scheutje winterweer bij en je krijgt files. Eindeloos.

Ik kan me iemand herinneren die de schuld voor de files legde bij de matrixborden boven de weg. ‘Als daar 50 op komt te staan dan trapt iedereen op z’n rem! Kunnen ze toch veel beter 100 aangeven? Wedden dat het dan veel sneller doorrijdt?’ Dat klonk best plausibel, of klopt er iets niet in die redenering?

Ik ben zelf helemaal niet zo van de vangplaten. Ik kan me herinneren dat ik ze een jaar of 18 geleden ook ophing in de kas die we toen net hadden gekocht. Daar zou ik zelf de teelt voor mijn rekening gaan nemen, dus dat leek wel een goed hulpmiddel. Maar of het nou zat in de weinige trips toentertijd of gewoon laksheid, ik weet het niet, ze verdwenen in ieder geval van de bestellijst bij de toeleverancier.

Tot dit jaar. Af en toe toch een hoek van de kas waar trips de tanacetum het leven zuur maakt. En mijn zoon Job heeft duidelijk wél iets met vangplaten. Blauw, geel, alles wordt uit de kast gehaald om te bepalen of ze aanwezig zijn. Op de blauwe zitten er trouwens meer dan op de gele. ‘Die ik gisteren heb opgehangen zijn nog schoon!’

Kijk, dat mag ik graag horen. Al ben ik er ook wel een beetje bang voor, zeg ik eerlijk. Want ik moet steeds maar aan die man van die matrixborden denken. Het zal toch niet zo zijn dat die blauwe vangplaten juist trips aantrekken?