In de nacht van zaterdag op zondag voelde ik al dat het niet goed met me ging. Ik kon niet slapen, lag maar te woelen in mijn bed en daarom ben ik om een uur of twee maar in het donker van de trap afgeslopen en naast mama in bed gekropen. Die zegt altijd dat ze heel veel van me houdt, maar daar kan ik op zulke momenten maar weinig van merken... Ik lag namelijk nog geen vijf minuten in dat warme holletje of ik werd alweer naar boven gestuurd. En dat terwijl ik me helemaal niet lekker voelde.

Toch maar weer een paar uur stil blijven liggen, misschien heb ik ook nog wel wat geslapen, maar toen moest ik om zes uur ontzettend nodig naar de wc. Ik weer naar beneden, op de wc gaan zitten an wat er toen uit kwam... u wil het vast niet weten. Het was in ieder geval heel dun. Maar ja, toen moesten mijn billen worden afgeveegd dus ik keihard roepen: 'Klaar!!!' Steekt even later mijn papa z'n hoofd om het hoekje, nou die was blij met me joh! Maar niet heus.

Ik weer naar boven. Tenminste, de eerste vier treden. Toen lag papa weer in bed en ben ik stiekem naar de kamer geslopen. Slapen zou toch niks meer worden. Even gekeken of er wat op tv was, ik wist zogenaamd niet dat het zondag was, maar nee, alleen maar testbeeld en herhalingen van het grotemensenjournaal geloof ik. Zit ik gewoon maar even op een stoel komt plotseling papa de kamer in... Nou krijg ik op mijn kop, dacht ik. Maar dat viel mee. Hij wees wel met een boos gezicht naar boven. Nou, daar ging ik dan voor de vierde maal naar bed toe. Met een zere buik, dat wel.

Aan het ontbijt was het nog niet veel beter met me. Ik zeggen dat ik niet naar de kerk kon omdat ik ziek was. Maar mama trapt daar niet zo snel in, zei ze. Want ik ben wel vaker niet lekker 's ochtends en dan blijkt dat verder op de dag allemaal best wel mee te vallen. Dus ik moest en ik zou mee naar de kerk. Ik dacht nog, daar krijgen jullie spijt van.

Zitten we in de kerk naar de preek te luisteren, ik op schoot bij mama. Maar die buik van me, nee dat ging echt niet goed komen. Ik schoof weer op mijn eigen stoel en leunde tegen papa aan. Hij vroeg me wat er aan de hand was. Ik zei tegen hem dat ik nodig een beetje water moest drinken voor m'n buik. Nou, toen ging het allemaal heel snel! Papa zei tegen mama dat zij maar met me naar huis moest gaan, want hij vertrouwde het toch niet helemaal. Mama pakte snel haar spullen, ging staan en trok me mee het gangpad in. We waren nog niet de kerkzaal uit of ik voelde al dat ik het niet op kon houden. Ging ik me toch aan het spugen... Mama sleepte me mee naar de wc en daar heb ik de rest laten gaan. Misschien wel een vies verhaaltje, maar het luchtte flink op! Afijn, mama met een emmertje sop de kerkzaal in om de vuile resten van mij op te dweilen, tja dat komt er van! Mag dat eigenlijk wel op zondag? Dweilen?

Omdat mama de autosleutels uit de jas van papa moest hebben die ergens tussen die driehonderd andere jassen aan de kapstok hing en daar niet gevonden wilden worden, zijn we uiteindelijk maar gewoon een ommetje gaan maken en verder in de kerk gebleven. Kon ik na afloop toch nog gaan oefenen voor het Kerstfeest.
Ik heb nog wel even aan mama gevraagd of ik nu licht- of donkergroen was toen ik ging spugen. Vond ik best wel interessant namelijk. Maar het schijnt dat ik gewoon een wit bekkie had... Dat was dan wel weer jammer. Nu gaat het weer goed met me hoor, ik ben vandaag gewoon naar school geweest.

Kusjes van Sam. O nee, toch maar niet. Stel voor dat jullie ook ziek worden...