Ik voel lekkere trek opkomen. Ergens aan het eind van de middag. Vlak voor het eten. Geen handig moment natuurlijk. In de keuken valt mijn oog op een doosje druiven. Groen. Ze zien er goed uit voor januari. Nou, een paar dan…

Als ik tijdens het kauwen een blik werp op het etiket zie ik als productieland Namibië staan. Druiven uit Namibië! Ja, dat kan natuurlijk ook niet anders midden in de winter. De Franse oogst zal inmiddels zijn opgegeten of vertrapt tot wijn.

Even later komt het besef hoe gek het eigenlijk is dat ik in januari druiven eet. De Jumbo en al die andere supermarkten hebben kennelijk overal ter wereld hun inkooptentakels. Ze weten dat er ook midden in de winter in Nederland behoefte is aan druiven. En dus zorgen zij dat ze er zijn. Dat kwam ik pas ook al tegen toen ik met mijn moeder boodschappen deed. ‘Waar komen die boontjes vandaan?’ vroeg ze. Senegal las ik op het krijtbordje. ‘Nee, die uit Marokko zijn goedkoper, die liggen verderop.’ In zo’n wereld leven we dus.

En laten we eerlijk zijn, in feite is dit het verdienmodel van de sierteelt. Wij doen toch ook onze uiterste best om onze producten zo jaarrond mogelijk te telen? En hoe verder weg ze worden geëxporteerd, hoe trotser we zijn. Wat dat betreft zou Elon Musk wel een tuinder kunnen zijn. Met z’n Tesla in een baan om de zon.

Intussen stellen diezelfde supermarkten wel steeds hogere eisen aan producenten. Ze worden verplicht om volgens keurmerken te werken. MPS-GAP is de volgende stap las ik op de website van FloraHolland. Want gij zult verduurzamen. Dat dit duurzame alleen zit in het exact volgens wettelijke regels werken staat er niet bij, maar het bekt wel lekker. Ik snap dat biologische tuinders daar vragen bij hebben.

Wij houden het op MPS-A. En we roeptoeteren maar niet in het rond dat we zo duurzaam bezig zijn. Want we gebruiken nog steeds fossiele energie. We spuiten middelen die niet altijd even groen zijn. En ze worden ook nog door heel Europa heen gesleept. ‘t Is niet anders.