Het is al een week geleden dat ik de opdrachtbevestiging voor een metervergroting heb verstuurd. Nog geen reactie. Hm, vreemd. Zal ik dan toch maar eens bellen? Ik zoek de offerte op in de map Zonnepanelen. Hé, die naam komt me bekend voor! Ramljak. Grappig.

Achteraf dom dat we er niet eerder werk van hebben gemaakt. Begin vorig jaar hebben we de asbesthoudende daken op de bedrijfsruimtes gesaneerd. Nieuwe panelen erop. Ziet er keurig uit, al merken we wel dat er flink werking in zit bij warm weer. Het is een gekraak van jewelste. Maar da’s een ander verhaal.

Het gaat mij erom dat we nu, ruim een jaar later, pas denken aan het plaatsen van zonnepanelen. Want als je dat binnen een jaar na asbestsanering doet, dan pak je daar ook weer een paar procent subsidie mee. Maar daar zijn wij dan weer net niet slim genoeg voor, kennelijk.

Waarom nu dan wel? Nou, zoals dat wel vaker gaat. Op een dag legde de buurman zijn dak vol. En dan krab je toch weer eens op je hoofd. Zou het rendabel zijn? Je verdiept je er in, vraagt offertes op en langzamerhand vormt het idee zich. Je hoort termen als salderen, SDE-subsidie, omvormers en optimizers en krijgt er beeld bij.

Een terugverdientijd van 7 jaar? En tevens meehelpen om klimaatdoelstellingen te realiseren? Dat klinkt goed. Het zorgt ook nog voor goodwill bij de kritische burger van vandaag. Kijk die tuinders eens goed bezig zijn! En Jan Rotmans natuurlijk. Energietransitie!

Bovendien zijn het daken. Geen vruchtbare akkergrond of weilanden met sappig, mals gras. Lege ruimte die niets anders doet dan braak liggen. De zon schijnt gratis, voor niets. Stel je voor! Een energiebron die onuitputtelijk is zolang wolken de boel niet verstieren. Dat laat je toch niet ongebruikt?

Mijn mail blijkt inderdaad niet aangekomen. De spambox misschien? Ik stuur hem nogmaals. ‘Uw naam hè, die ken ik van een voetballer van Feyenoord van vroeger. Mladen Ramljak.’ Ze lacht. ‘Wat leuk dat u dat weet!’ Waar Panini-voetbalplaatjes al niet goed voor zijn.