Zaterdag 23 december 2006

Met z'n achten stappen we uit de Volkswagenbus. Ons einddoel is bereikt. Breda, juni 1989. Verwachtingsvol kijken we Joop aan. Hij heeft ditmaal de jaarlijkse broederdag georganiseerd en het protocol schrijft voor dat de rest slechts hoeft te volgen. Als blijkt dat het eerste punt van program het plaatselijke VVV-kantoor is, beginnen er hier en daar alarmbelletjes te rinkelen. 'Heb je nog niets uitgezocht?' 'Hé Joop, dat is geen organiseren!' 'Ja, gaan we nu eerst een tijd discussiëren wat we vandaag allemaal gaan doen?' De jarenlange band is sterk genoeg, maar de signalen zijn duidelijk...

Omdat de Grote Kerk van Breda open is en de kroegen er omheen ook, is het eerste deel van de middag geen probleem. Koffie met gebak, pilsjes in de kleuren bruin, goudgeel en wit en voor Bob een chocomel zorgen voor spraakwater. Gebeurtenissen in gezin, familie, kerk en politiek passeren de revue. Het zonnetje verwarmt onze huid, de verhalen onze harten en het leven is goed.

Nu kun je van mannen van deze leeftijd niet verwachten dat daarmee de hele dag is gevuld, dus wordt het centrum van Breda aan een nader onderzoek onderworpen. Tijdens de rondwandeling wordt het oog getrokken door de aankondigingen van de bioscoop. Gebroederlijk hangen ze naast elkaar. Rain man en Tequila sunrise. 'Kom op zeg', klinkt het uit de mond van Henk, 'we gaan toch niet in de bioscoop zitten met dit prachtige weer?' Gesputter. Dick weet te vertellen dat het een prachtige film is, Rain man. Het is het verhaal van een yup die een erfenis moet gaan delen met een autistische broer van wiens bestaan hij tot die tijd geen weet had. Zijn reclame levert weerstand op bij broers die meer van spanning en actie houden. Een kwartier van wikken en wegen breekt aan. Uiteindelijk zegeviert de democratie: Het wordt Tequila sunrise.

Verwachtingsvol nemen we plaats. Er hoeft geen accountant in je te schuilen om te zien dat de bioscoopeigenaar de helft van de opbrengst deze middag bij ons vandaan haalt. Na de gebruikelijke reclames voor rook- en drankwaren start de film. We vallen midden in een heftige vrijpartij. Voor mannen die zich niet alleen christelijk noemen maar het ook zijn iets té heftig. De twijfelaars kijken elkaar aan met vragende ogen. 'Blijven we zitten?' klinkt het onhoorbaar. Niemand staat op. Het blijkt een daad te zijn die elke daaropvolgende broederdag wordt geëvalueerd en als slap betiteld. En niet alleen vanwege de eerste scène. Er ontrolt zich een verhaal waarvan niemand zich achteraf nog kan herinneren waar het over ging. En als Rain man enkele maanden later te zien is op de televisie weten we helemaal wat we die middag hebben laten liggen.

Voor Henk maakt het allemaal niets uit. Hij heeft heerlijk anderhalf uur zitten slapen in zo'n luxe bioscoopstoel. De aftiteling loopt en The Eagles zingen hem wakker met Tequila sunrise.

Voordat we gaan eten eerst maar een borreltje...