Ik pak de fiets om de veilingbrieven naar de andere tuin te brengen. De weg is voor de helft afgesloten. Rioleringswerkzaamheden, pal voor onze deur. Ik stop even bij een grijze werknemer van Turkse komaf. Hij veegt de boel schoon. ‘Volgend jaar om deze tijd ben ik hier niet hoor!’ grijnst hij. ‘Dan ben ik lekker met pensioen!’

Ik had een week eerder al een foto op Twitter gezet van de werkzaamheden. ‘Fijn dat jullie nu ook eindelijk op het riool worden aangesloten!’ grapte een collega. Zo erg is het gelukkig niet, alhoewel er met hoosbuien wel sprake was van overlast. Onze overbuurman heeft een keer alle troep bij hem de kas in zien lopen, daar word je niet echt blij van. Vandaar dat nu is besloten om het eens goed aan te pakken. Al maandenlang wordt er gegraven, worden er nieuwe rioolputten geplaatst en de boel weer zo goed als mogelijk opgekalefaterd.

De uitvoerder laat daarom geregeld zijn gezicht zien. ‘Zeg, ik hoorde van de buren dat jullie net zo gemakkelijk zijn als zij, kunnen we morgen het erf opengooien zodat we de pijp op kunnen graven? Dan mogen er geen auto’s overheen, dat begrijp je. Dus je moet zorgen dat je eigen auto ook alvast ergens anders staat. Als je tenminste nog weg wil.’ Lekkere vent is dat. Maar ja, wat moet, dat moet, dus ik knik bevestigend. ‘Ik loop morgenochtend wel weer even binnen, want ik doe alles graag in goed overleg.’

En ja hoor, de volgende dag is hij er weer. Ik loop in m’n eentje wat te harken in de kas. ‘Zo, heb je ze allemaal weggestuurd?’ vraagt hij. ‘Wat dacht je, da’s wel zo rustig?’ Echte uitvoerdershumor, dat begrijp je. Het is zijn opstapje om te vragen of hij ook nog een berg zand op het erf mag storten met rijplaten er overheen. ‘Want er komt een tijdelijke rioolslang doorheen te lopen, dan kan de vrachtwagen die ‘s avonds je bloemen komt halen er veilig overheen. Vind je dat goed?’ En als ik opnieuw toestem: ‘Jullie zijn écht net zo gemakkelijk als de buren!’ Ja joh, alles voor een goed werkend toilet. Wat dacht je.