Ik snap ze best, die boeren. Het zal je gebeuren. Ís het al droog in je land, heb je net voldoende water om de oogst te laten rijpen, komen zij er opeens aan. Wat moet je? Machteloos sta je. Natuurlijke vijanden? Ze zien je aankomen bij Koppert. ‘Voor olifanten?’

Maar er is natuurlijk ook een andere kant. Boeren in Botswana die steeds meer ruimte innemen. Woeste wildernis moet plaatsmaken voor strakke akkers. En dus is er voor olifanten steeds minder plaats. Zo ging het op veel meer plekken in de rimboe. Vooruitgang ten koste van leeuwen, tijgers en apen. Het verschil is: Olifanten hebben een heel goed geheugen. Wacht maar…

Wat dat betreft is het te hopen dat het met de plagen die de Nederlandse tuinbouw bedreigen anders is gesteld. Stel je toch eens voor dat de trips  die je succesvol bestrijdt met montdorensis wacht op een kans om wraak te nemen. Of luizen die op het nippertje een Teppekidouche hebben doorstaan. ‘The perzikluis strikes back!’ Brrr…

Ik denk dat je het al een beetje ziet gebeuren met de eikenprocessierupsen. Die marcheren almaar verder, Nijmeegse Vierdaagse of niet. Als Romeinse soldaatjes die heel Europa innemen. Heel Europa? Nee, er zijn nog een paar kleine Waddeneilanden... Maar wie houdt ze tegen? Waar zijn de natuurlijke vijanden?

Ik heb voor mezelf de beslissing genomen om heel lief te zijn voor het kruipend en vliegend gedierte. Elke morgen worden we gewekt door nijdig gezoem van hommels. Die kruipen buiten onder het badkamerraam in en uit de spouwmuur. Van mij mogen ze. Mijn vrouw heeft er laatst eentje liefdevol buiten gezet. Die was de weg kwijt. Het leverde haar een prik op, maar de natuur was gered.

En nu de muggen nog. Daar hebben we rolhorren voor besteld. Niet meer op jacht midden in de nacht in je pyjama, maar buitensluiten. Er wordt een wespenplaag voorspeld en ik begreep dat een wespennest duizenden muggen per dag verorbert. Hebben ze ook geen tijd meer om op jouw frisdrank af te komen.

Gelukkig zijn het maar muggen. Stel je voor, olifanten...