‘Er is in de natuur niet één plant te vinden die ongeschonden is.’ Het zinnetje kwam zomaar terloops voorbij in het gesprek dat we hadden. Ik had laten vallen dat je als teler van bloemen of planten altijd bezig bent voor een perfect product. ‘Niet één plant in de natuur is ongeschonden.’

Ik moet er weer aan denken als ik mijn zoon hoor praten over het project De perfecte chrysant. Met zo min mogelijk energie een superbe product telen. En vul voor chrysant in wat je wilt. Roos, gerbera, matricaria voor mijn part. En breidt dat ‘met zo min mogelijk energie’ maar uit tot ‘met zo min mogelijk bestrijdingsmiddelen, kunstmest, enzovoorts.’ Het doel blijft duidelijk: perfect.

Ik moet er ook aan denken als me wordt gevraagd een lied te schrijven voor een schoonzus die de 65-jarige leeftijd bereikt. Ze heeft, samen met haar man en gezin al veel meegemaakt. Ziekte, gevolgd gelukkig door genezing. Maar in hun persoonlijke leven zijn ook andere wonden. Figuurlijke littekens die van tijd tot tijd steken. Dat wis je niet uit. Perfect wordt het hier op aarde nooit meer.

En wie weet daar niet van? Allemaal kennen we mensen in onze omgeving die gebutst zijn door het leven. Misschien zijn we het zelf wel. Ziekte, teleurstelling, depressies, nare gebeurtenissen uit het verleden. In de natuur is niet één plant ongeschonden? Hetzelfde kan gezegd worden van mensen. Kwetsbaar en broos zijn we. Een kapotte kruisband is te vervangen. Borstkanker is steeds beter te behandelen. Zelfs een reconstructie is mogelijk. Medicijnen helpen om depressieve gedachten de baas te worden. En psychologen steunen in het verwerken van een #metoo-verleden. Maar perfect wordt het nooit meer.

Loop met die gedachten in je hoofd nog maar eens door je kas. Bedenk hoeveel moeite je soms moet doen om je bloemen of planten in A1-kwaliteit bij je klanten te krijgen. Geen randje, geen smetje, geen tripsje mag er te zien zijn. Een perfect product moet je afleveren. Weet je, soms heb ik het idee dat we hartstikke gek zijn.