‘Ja buurman, met mij. Zeg, je hebt wel gezien dat ze weer aan het graven zijn zeker? Morgen willen ze bij jou het erf oversteken. Nee, ik ben er ook niet blij mee. Maar anders hadden ze bij de overbuurman door de tuin moeten gaan. Dan had jij er geen last van gehad, nee. Het is niet anders, sorry.’

Het zijn niet de meest fijne telefoontjes om te plegen. Tegen je buurman moeten zeggen dat zijn oprit weer opengebroken gaat worden. ‘En hij was net dicht!’ Ik weet het. Maar ja, zonnepanelen hè? Er moest een grotere aansluiting komen en daar hoort ook een nieuwe kabel bij. De buurman weet er zelf gelukkig alles van. Hij heeft net zijn eerste seizoen zonne-energie achter de rug. Duurzame tuinders willen we zijn.

Die berm langs onze weg, het moet een warboel zijn. Wat daar allemaal al ligt… Toen wij in 1988 gingen bouwen was het nog best overzichtelijk. Een gasleiding uiteraard. Elektra. Een koperen telefoonkabel. Riolering. Dat was het zo’n beetje. Totdat een jaar of zes daarna de plannen werden ontvouwd voor een warmte en CO2- project. Dikke pijpen voor heet water aan de ene en een CO2-leiding aan de andere kant. Heel de boel weer op z’n kop. Daar gingen alle tulpen- en narcissenbollen. Opnieuw aanplanten was het devies.

Toen dit voorjaar. De riolering op de schop. Weer stonden graafmachines voorzichtig alles open te maken. Uitkijken dat je niks kapot trekt of beschadigt. Vier maanden later werd de boel gladgestreken en na een lange zomer kon het graszaad worden gestrooid. Het werd weer groen in de berm. Rust.

Maar die rust is nooit voor lang bij ons. Want nu de nieuwe stroomkabel weer is toegedekt dient het volgende zich aan: Glasvezel! Na jaren van soebatten lijkt de kogel eindelijk door de kerk. Tenminste, als meer dan 50% van de bewoners in de buitengebieden zich heeft ingeschreven. Dat betekent dus dat de berm wéér open zal moeten.

Het zal mij benieuwen of die glasvezelkabel er nog bij past. En of de buurman meedoet. Laat ik eerst z’n straatje maar even gaan schoonvegen.