Maandag 1 januari 2007

Tijdens het Acht uurjournaal vanavond zie ik beelden van de Eerste hulpafdeling in een ziekenhuis. Een man met een hoofdwond door vuurwerk, een ander met een roodblauwe plek op en rond zijn linkeroog. De vrouw naast hem aan zijn bed vertelt dat er vuurwerk tegenaan is gekomen en ontploft. De schade is nog niet helemaal duidelijk, maar zij spreekt de verwachting uit dat de man (haar man?) waarschijnlijk zijn oog zal moeten missen. Verder een zwaargewonde in Limburg en een dode in Hendrik Ido Ambacht. Gelukkig nieuwjaar...

Huize Van Egmond lijkt op oudejaarsavond wel een vuurwerkdepot. Naast de vaste bewoners is er ook familie aanwezig die met zo mogelijk nog meer rotjes en siervuurwerk de buurt onveilig wil gaan maken. Lijdzaam zie ik toe hoe het gevaarlijke goedje van de verpakking wordt ontdaan en uitgestald op de grond. De avond is nog lang. Meer dan drie lange uren nog voor de boeg. Voor kinderen moeten het welhaast drie dagen lijken.

Er is buiten al genoeg te beleven, dat wel. De opgespaarde pallets laten, als was het een vreugdevuur, een ware vonkenregen op de Albert van 't Hartweg neerkomen. Met de hulp van overbuurman Arjan de Hoog, lees zijn komkommerstokjes en benzine, lukt het ook dit jaar weer om een warme plek te creëren voor de vuurwerklustigen. Al moet gezegd: Ruim voor twaalven is het vuur ingezonken tot een waakvlammetje, maar dat ligt meer aan de harde wind dan aan de hoeveelheid hout...

Het spreekt voor zich dat de kinderen deze avond meer buiten dan binnen vertoeven. We laten ze hun gang maar gaan. Als al dat vuurwerk pas na middernacht wordt afgestoken dan liggen we om drie uur nog niet in bed. Bovendien geeft het de volwassenen gelegenheid om rustig met elkaar te praten. Om half twaalf lukt het zowaar de bende even binnen te krijgen. Tijd om psalm 90 met elkaar te lezen en de Here te danken voor het afgelopen jaar en te bidden voor het jaar dat aanstaande is. Om drie minuten voor twaalf mag dan eindelijk de t.v. aan. Luidkeels wordt er afgeteld waarna de kinderchampagne rijkelijk vloeit. En nu naar buiten...

Bijna anderhalf uur later zijn nog steeds niet alle sterretjes, babypijltjes, bloemen en astronautjes op, maar we hebben er genoeg van. Zwartbesmeurde handen en gezichten, jassen en truien met schroeigaatjes en de lucht van verbrand kruit komen naar binnen. Gelukkig, iedereen is nog gezond, we missen geen vingers of ogen en zo te zien oogt de jeugd voldaan. Om twee uur is de rust weergekeerd.

En dan vanavond die beelden op t.v. Onwillekeurig schrik ik ervan. Wat doen we onszelf en onze kinderen eigenlijk aan, bedenk ik me. Hoe vaak kan het mis gaan. Even een pijltje aansteken en weggooien en er dan plotseling achterkomen dat het ding jouw kant opkomt. Of naar je kleine broertje of zusje. Want ja, een pijl neerzetten in een fles of blik of op de grond leggen is zo saai, weggooien is veel leuker...
Wat een dilemma is het toch, vuurwerk. Omdat ik er zelf vroeger verbrand op was, maar daarom ook zo goed weet wat er allemaal mis had kunnen gaan. In mezelf bid ik: Dankuwel Here, voor Uw bewarende hand in de afgelopen dagen. Tegelijk denk ik: Maar wat volgend jaar?