Even denken, hoe zat het ook alweer? Dinsdag een jarige zoon, dus ’s avonds een feestje. En ’s morgens om 10 uur hebben we dat overleg als firmanten. Woensdagavond een vergadering. O ja, en een jarige schoondochter, maar die houdt het zondag. Ik heb het weer op een rijtje.

‘Zoveel te doen’ zong Toontje Lager. ‘Ik heb nog zoveel te doen.’ Dat was in de tijd dat ik net van de middelbare school afkwam. Man, wat hadden we een hoop te doen toen. Op school dan hè. Kreeg je huiswerk mee voor jaren. En daarom had ik ook een agenda. Een stripagenda. Nee, niet wat u nu denkt. Daar was ik nog niet mee bezig. Een stripfigurenagenda. Vol met humoristische verhalen. Wij lazen thuis de Sjors en daarna de Eppo, vandaar.

Die agenda verdween zo snel ik de schooltijd achter me liet. Werken in een kas was heel overzichtelijk. ’s Morgens ging de wekker, je smeerde je brood, was de hele dag bezig en ’s avonds rolde je moe maar tevreden je bed weer in. Elke dag hetzelfde liedje. ‘Een agenda moet ik bijhouden?’ Welnee, nergens voor nodig.

Maar ergens gaat het dan mis. Je trouwt, krijgt kinderen, verantwoordelijkheden, sportactiviteiten van jezelf en alle anderen in huis en ja hoor, de gezinsagenda wordt geïntroduceerd. ‘Moet jij vanavond volleyballen? Maar dat staat helemaal niet op de kalender!’ En daar sta je met je schuldgevoel. ‘Maar ik heb het van de week wel tegen je gezegd…’

We zijn alweer een fase verder. Ik merk dat ik de dingen niet meer zo goed onthoud. Dat m’n hoofd af en toe zo vol zit met van alles en nog wat dat er weleens kortsluiting ontstaat. Vergeetachtigheid. Soms zelfs een black-out. Deze tuinder van nu loopt tegen zijn leeftijd aan kennelijk. Er moeten drastische maatregelen genomen worden.

En zo zit ik op een stille zaterdagmorgen een agenda-app in te vullen. Donderdag 24 januari, de grijze container aan de weg. Woensdag 9 uur afspraak voor de zonnepanelen. Met voor alles een tijdige herinnering. Dat geeft rust in het hoofd hoop ik. Maar ik voel me wel opeens jaren ouder.