Elke morgen om zes uur word ik buiten verwelkomd door een zingende merel. Gezeten op de punt van het dak van de overbuurman heeft hij het hoogste woord. Het geeft in februari al een lentegevoel. Maar wat wil je ook, met zulk weer. Dan heeft iedereen goede zin. Wat zou je nog op je bed blijven liggen?

Achter m’n pc blader ik door de krant. Een vers gezette kop koffie onder handbereik terwijl mijn kaken een eerste hap brood met kaas fijn malen. Op de achtergrond hoor ik de veilingmeester in Naaldwijk. De freesia’s zijn net geveild, aan de beurt zijn nu de anjers. ‘Ik vind het bijzonder dat de nummer twee van de wereld aan de klok maar zo’n klein product is!’ O? Anjers de nummer twee in bloemen wereldwijd? Zo leer je nog eens wat.

Het is een vertrouwde stem. Ik ken hem niet persoonlijk, maar omdat ik hem een paar keer in de week hoor, voel ik toch een band. Dit is een van die mensen die ervoor zorgt dat onze bloemen elke dag weer een baas krijgen. ‘Beste kopers, let op de minimumprijs! Ik gooi hem nog een keer op!’ En even later, als er tijdig gedrukt is: ‘Dankjewel.’ Kijk, altijd netjes blijven, daar houd ik van.

Nadat op Naaldwijk de matricaria is geveild schakel ik over naar Aalsmeer. Daar is het lisianthus wat de klok slaat. ‘Rosita rose van Lion Star. Keur vier. Karretje? Geen geluid, ik hoor je niet. Wat? Zes? Ook goed’, klinkt het uit mijn speakers. En verder gaat het weer. Mijn bewondering is groot voor deze mannen en vrouwen van FloraHolland. Continu scherp zijn op hoe de prijs zich gedraagt, bij elke druk op de knop weer die verbinding met een koper en ingrijpen als er iets fout loopt. Míjn hoofd zou na een uur al uit elkaar barsten. Petje af.

De krant is inmiddels uit. De koffie op. Nog meer dan honderd karren lisianthus te gaan zie ik. Dus komen onze bloemen pas na de pauze van zeven uur aan de beurt. Dan lopen wij in de kas. Jammer. Maar om nu nóg eerder met veilen te gaan beginnen? Het zijn al zulke vroege vogels op de veiling. Laten we zuinig op ze zijn.