‘…en belooft u trouw alle plichten te vervullen die de wet aan de huwelijkse staat verbindt? Wat is daarop uw antwoord?’ Er klinkt een luid en duidelijk ‘Ja!’ Er wordt gelachen, gezoend en geklapt. Weer een om los te laten…

Hij is bij ons de derde in de rij. De tweede die trouwt. Had een goed stel hersens en wist al snel dat hij geen tuindersbloed door de aderen heeft stromen. Terwijl hij het in de kas best goed deed. Plantjes poten ging hem prima af. Daar heeft hij heel wat zakgeld mee verdiend. En ook bij een collega die cymbidiums teelt was hij een graag geziene gast. Maar nee, hij ging liever iets anders doen met zijn opleiding technische bedrijfskunde.

De rode baretten, dat trok hem ook wel. Maar daar struikelde hij toch over de uitzendingen. Want de helft van het jaar van huis zijn terwijl je plannen hebt om te gaan trouwen… Dan toch maar een baan zoeken. En wat denk je? Gaat hij alsnog aan de slag in de tuinbouw! Bij Delphy. Zich bezighouden met Quality Monitoring Systems. En dus loopt hij regelmatig bij collega’s binnen.

Een van de eerste dingen die hem verteld werd was dat hij misschien nu nog ‘de zoon van’ was, maar daar zou snel verandering in komen. ‘Dan hebben ze het over ‘de vader van!’’ We lachen er hartelijk om. En ze lijken nog gelijk te krijgen ook. Overal zie ik zijn hoofd en uitspraken opduiken. Het doet me weer beseffen wat de plaats is van ouders in dit leven. Steeds kleiner worden. Maar toch groei ik als ik hem zie staan. Van trots.

Want we hebben ze nodig, die jonge mannen en vrouwen. Om weer nieuwe dingen voor elkaar te krijgen. Om computersoftware te begrijpen zijn jonge hersens nodig. Het ontrafelen van big data en dat weer omzetten naar teeltmodellen. Tuurlijk, die oudere tuinder of consultant met kennis of, zo je wilt, groene vingers, blijft hard nodig. Maar durf ook opzij te stappen als het kan.
Wij zien een jong stel hun eigen weg kiezen. Autonoom. Met hulp van Boven, dat wel. We oefenen ons in loslaten. ‘De vader van’, ik vind het wel mooi.