Het is derde Paasdag. Drie dagen op rij niet gewerkt dus vandaag veel bloemen te oogsten. Hé! Bruine plekjes op het blad? Niet een, niet twee, maar veel meer takken? Wat is dat? Ik zet m’n leesbril op. Nee joh! Een luizenplek!

Ruim twee weken daarvoor had ik al een foto op Twitter gezet met daarbij de tekst ‘In deze afdeling geen bespuitingen tegen trips en luizen maar biologische bestrijding door beestjes. Ik houd mijn hart vast.’ Maar het zag er veelbelovend uit. De eerste drie vakken ook geen centje pijn. Tenminste, als ik die twee takken met mineergangen niet meetel. Daar hadden we ook nog geen beestjes tegen ingezet, dus dat was niet zo vreemd.

Het lijkt inmiddels wel een beetje een proeftuin bij ons. In een andere afdeling hebben we drie vakken waar sinds oktober organisch bemest wordt. Dat deden we vroeger ook al, maar vanwege het gemak gingen we jaren geleden over op kunstmest via de mestbakken. Nu blijkt dat toch weer niet de ultieme oplossing te zijn. En ik heb deze week een onderbroek ingegraven om te kijken hoe het met het bodemleven is gesteld. De ene helft in gestoomde en de andere in ongestoomde grond. Ja, het ‘onderzoekt alle dingen en behoud het goede’ heeft bij ons wel wortel geschoten.

Nu dus een afdeling met beestjes. En geen klein proefje. Het is 3.300 m2. Daar staan ruim 190.000 matricaria’s. Of we het serieus nemen, die kringlooptuinbouw! Al dat geroeptoeter van ‘jullie moeten van de chemie af!’ is ook in Bleiswijk doorgedrongen. En dan kun je maar beter op tijd beginnen. Maar of ik er blij van word?

Want wat is dit een test voor mijn vertrouwen. Kijk, als wij tweemaal spuiten tegen luis, hebben we een probleemloze teelt. Dat is drie kg werkzame stof per jaar op 2,4 hectare. Peanuts. En nu moeten we maar hopen dat de beestjes hun werk doen.

Zo'n honderd takken gooi ik uiteindelijk weg. Het lijkt dat de Aphidius colemani erger onheil heeft voorkomen. Ik hoop dat het zo is. Nog elf vakken te gaan. Soms voel ik me een Sylvia Millecam die haar heil zoekt bij Jomanda.