‘Neeee!!!’ Verschrikt kijkt Ineke op en ziet me bij de werkbank staan. ‘Ik heb hem!’ Ze kijkt me aan alsof ik mijn verstand verloren had, maar dan begint het haar te dagen. ‘Echt? Maar waar dan?’ Ik wijs op de tas met gereedschap die altijd in de auto lag. ‘Daar…’

Het ging er steeds meer op lijken dat we dit jaar met z’n tweetjes op vakantie gaan. Dat moet je hier in huis niet al te hard zeggen, want de afgelopen jaren hebben uitgewezen dat er op het laatst altijd weer aanhakers zijn, maar toch. Nu is het echt. En dus een mooi moment om onze 15 jaar oude caravan met voortent op te ruimen en een nieuwe, iets kleinere, aan te schaffen. Voordeel zou zijn dat ook mijn eega dan legaal met de caravan achter de auto kan rijden. Iets met onder de 3500 kg blijven. Geen E achter B, je weet wel.

En dus keerden we de schoenendoos om, telden het kapitaal en kochten een nieuwe caravan. Of we de oude konden inruilen? Geen probleem, maar als we hem zelf voor meer konden verkopen, des dealers zegen hadden we. Dezelfde week ging onze Chateau op Marktplaats en een paar uur later hadden de eerste geïnteresseerden zich al gemeld. Op zaterdagmorgen om half 10 stond er al een mogelijke koper voor de deur. Terwijl wij alle spullen aan het uitladen waren liep hij alvast een rondje. ‘Hm, hier aan de achterkant zit wel een beschadiging…’ Daar ging weer 100 euro.

We werden het snel eens. En omdat hij de caravan meteen wilde meenemen moesten we naar het dorp om hem over te laten schrijven. ‘Ik mis nog wel een deel van het kenteken,’ bromde hij. O… Terwijl mijn vrouw en hij alvast een kopje koffie namen ging ik zoeken. Nergens te vinden. ‘Laat mij maar even,’ zei mijn wederhelft. Zij kent mij. En ja hoor, na twee minuten kwam ze terug. Hebbes.

Toen moest het disselslot er nog af. Maar waar had ik die sleutel gelaten? Enfin, een kwartier later kon de caravan worden aangehaakt. Met dank aan de slijptol. Wat zal die man gedacht hebben… En toen zei ik het al: ‘Zal je zien dat ik volgende week die sleutel tegenkom…’