‘Ik heb wat gereedschap in de auto staan. Hebt u misschien interesse?’ Ik: ‘Nee, we zijn voorzien en als we wat nodig hebben dan halen we dat ergens anders.’ Kennelijk kwam dat laatste er niet zo vriendelijk uit, want hij antwoordt: ‘Nou, sorry hoor, ik wil ook alleen maar m’n brood verdienen…’ Hij beent weg en ik heb al spijt.

Hij weet natuurlijk ook niet dat ik een paar weken eerder een concullega van hem op de dam had. Terwijl ik naar huis liep voor het middageten kwam die man aanrijden met opengedraaid raam. ‘Ik kom bij een klant vandaan en heb toevallig nog wat onverkocht gereedschap overgehouden. Iets voor u wellicht?’ Of die mannen ook weten bij wie ze moeten zijn.

Want gereedschap is best wel een dingetje bij mij. Niet omdat ik er wat mee heb, integendeel, dat is het hem nu juist. Er staat hier in de schuur een werkbank met een gereedschapskist die verre van compleet is. Als ik een steeksleutel nodig heb ligt die er soms. Als hij er niet ligt dan kijk ik in het kleine kistje op de oogstband. En in geval van nood staat er ook nog een blauwe ijzeren gereedschapskist op een andere plek. Of ik neem een Bahco. Bij twee van mijn zoons is dat een doorn in het oog. Zij hebben beide een eigen mobiele gereedschapskast met tien laden. Op slot. Tenminste, in het begin. Tegenwoordig kan ik er ook in. Echt goud. Maar vandaar dat ik geen nieuw gereedschap nodig heb.

Wat me echter nu nog dwars zit is dat die verkoper me niet vriendelijk vond. Dat wil ik niet. Zoals Raymond van het Groenewoud al zong: ‘Ik wil dat ze van me houdt!’ En als ik eerlijk ben gebeurt het de laatste tijd wel vaker dat ik bits reageer. Zoals pas, toen de krijtspuiters naar de andere tuin vertrokken terwijl er nog een paar vakken gedaan moesten worden. ‘Dat maken we af als we daar klaar zijn!’ riepen ze. ‘Ja, maar hier zit de luchting nog dicht! Terugkomen en eerst afmaken!’ Toen keken zij ook niet zo vriendelijk.

Goed, eerst maar eens op vakantie. Zegt m’n vrouw Ineke net: ‘Neem je nog wat gereedschap mee?’