Ik had haar al zien lopen met de heggenschaar. Die had snode plannen. En altijd net voor de vakantie als ik het wat rustiger aan wil doen. Maar als ik halverwege de middag naar huis loop schrik ik toch nog. ‘Wat heb je gedaan!’

Wij wonen hier in de buurt van de Rottemeren. Daar ligt een bosgebied genaamd de Bleiswijkse Zoom. En in dat gebied heeft een behoorlijke kaalslag plaatsgevonden. Dat gaat niet ongemerkt voorbij, want al maandenlang staan er regelmatig ingezonden brieven in de plaatselijke krant. Variërend van ‘kap daarmee!’ tot ‘dit is noodzakelijk onderhoud!’ Daarmee zijn we niet uniek, ook in de landelijke pers is er veel te doen om de massale bomenkap. Het lijkt wel of al dat hout wordt geofferd aan de biomassacentrales die her en der als paddenstoelen uit de grond schieten.

Ik bekeek het altijd een beetje nuchter, dat kappen. Het is ook gewoon onderhoud natuurlijk. Je hebt in bossen wijkers en blijvers. De een haal je weg om de ander ruimte te geven. Alles voor biodiversiteit. In onze eigen tuin gebeurt dat ook. Oké, ik ben er een beetje laks in, maar mijn vrouw laat zich daar niet door tegenhouden.

Maar dit… ‘Kijk nou joh! Die hederapoort! Helemaal kaal! Wat moeten de bijen nu die daar elk jaar van snoepten als-ie in bloei kwam? En die Callicarpa met die mooie paarse bessen in de herfst! Bijna niks meer van over! En waar is de vlinderstruik gebleven? Ook weg!’ Ze kijkt me aan met een blik van: daar heb je hem weer. ‘Je kan niet alles zomaar laten groeien. Dan wordt het één wilde bende.’ Natuurlijk, daar heeft ze gelijk in, maar ik had juist zondag nog gezegd dat het zo lekker koel zal zijn in de tuin als dat warme weer eraan komt. ‘Eén boom heeft net zoveel koelend vermogen als tien airco’s!’ Ik krijg steeds meer begrip voor al die ingezonden brievenschrijvers die boos zijn over het kappen van bomen.

Aan tafel kijkt ze me aan. ‘Je moet nog wel even naar de kapper voor we op vakantie gaan. Of moet ik het doen?’ Ik kijk achter haar, de tuin in. ‘Wat denk je zelf?’