Ineke en ik en onze twee jongste zoons zijn al begonnen aan de lunch als de oudste binnenkomt. Stil en bezweet gaat hij zitten, vouwt zijn handen en bidt. We wisselen een blik van verstandhouding. Zijn gezicht staat niet vrolijk. Na een hooibouwertje ontvouwt zich de reden: ‘Ik word gek van die rupsenvraat!’

Laat ik eerst een bekentenis afleggen. Ik heb me regelmatig schuldig gemaakt aan het fijnknijpen van vlinders. Ik weet dat zoiets gevoelig ligt, volgens de publieke opinie ben je dan iemand die niet bepaald het goede voor heeft met de natuur. Vlinders zijn namelijk aaibaar, daar genieten mensen van, die help je niet om zeep. In het kader van de biodiversiteit moet je er juist voor zorgen dat er zoveel mogelijk vlinders komen. En eigenlijk ben ik het daar helemaal mee eens. Ik geniet ook van de kleurenpracht die ze verspreiden. Buiten in onze achtertuin doe ik heus geen vlinder kwaad. Een buxus- of Turkse mot, okè. Dat mag. Maar de dagpauwoog, de aurelia of het koolwitje laat ik lekker fladderen.

Er is echter één nadeel: hun nageslacht. Rupsen. Die verpesten het. Als er uit een vlinder gewoon weer een nieuwe vlinder zou komen, prima! Geen probleem. Maar die vreetgrage larven! Als kweker heb ik er de pest aan. Want dan lig je daar op je knieën je bloemen te oogsten. Kom je van dat aangevreten blad tegen wat je eraf moet plukken. Dat haalt de vaart eruit. En als het nu vijf takjes zijn, maar nee, het blijft maar doorgaan! Meteen slaat de twijfel weer toe: We hadden deze planting toch tweemaal gespoten? Werken die middelen niet meer? Of, (nog erger!) hoe moet dat als het middelenpakket verder wordt ingekrompen? En dus knijp ik nog steeds vlinders dood in de kas. Of rupsen, als ik ze zie. Liever voorkomen dan genezen.

Er wordt niet veel gegeten door onze oudste. ‘Geen trek?’ vraag ik voor de vorm. Hij haalt zijn schouders op. ‘Niet echt nee.’ Waarop de jongste in de lach schiet en zegt: ‘Zeker last van vlinders in je buik?’

Ja, van je familie moet je het hebben.